Twee druppels

Het is dinsdagmiddag 16.45 uur en de assistente krijgt telefoon van een bezorgde partner. Het gaat niet goed met Jan, hij zegt dingen die niet kloppen en ziet dingen die er niet zijn. Ik besluit maar even langs te gaan. Ik zie een 95-jarige man, verward, op de rand van zijn bed.

Hij ziet iemand op de kast zitten: ‘Hé, kom daar eens af!’ Ik kijk nog even goed, wrijf in mijn ogen en zie echt alleen een vaas op de kast staan. Bij navragen is het zondag in juni 2023. Zijn partner grapt nog even dat hij gratis televisie aan het kijken is.

Ik weet wel voldoende: deze man heeft een delier. Maar ja, hoe komt hij daaraan? Is hij bij zijn val een week geleden toch op zijn hoofd gevallen en bloedt er iets? Is zijn buikpijn toch een ontsteking? Of heeft hij gewoon een blaasontsteking? Naar het ziekenhuis gaan was, zoals al verwacht, geen optie. ‘Jan blijft lekker thuis, als ie weggaat komt ie nooit meer terug.’ Met de grootst mogelijke moeite laat ik Jan plassen in een potje dat ik heb meegenomen, en dat hij uiteindelijk helemaal vult… Deze blijkt lek. Op mijn verzoek brengt Jans partner een plastic bakje met deksel. Ik giet de urine over en zet het bakje voorzichtig in mijn tas. Ik loop terug naar de praktijk, en vlak voor de ingang flitst het door mijn hoofd dat ik misschien iets te wild heb gelopen. Eenmaal op mijn kamer open ik de tas en zie tot mijn grote schrik dat het potje helemaal leeg is. Shit. Dit is niet handig. Op dat moment weet ik niet of ik het erger vind dat mijn tas en spullen onder de urine zitten of dat ik terug moet om dit verhaal uit te leggen en meneer nog een keer moet laten plassen. Gelukkig zitten er nog net twee druppels urine in het bakje die een duidelijke urineweginfectie laten zien. Ik heb gelukkig een werkdiagnose, echter wel tegen een smerige prijs. De volgende keer neem ik gewoon urinesticks mee.