Traumapatiënten verdienen een gezicht

Onlangs is bij ons in het UMCU de vijfde hoogleraar benoemd in de oncologische chirurgie. De vijfde, u leest het goed. Op grofweg 50 vierkante meter. Ik vind deze benoeming volkomen terecht en meer dan verdiend. Echter…

Recentelijk is ook de zesde hoogleraar traumachirurgie benoemd. Het verschil met de oncologische chirurgie, vraagt u? Niet op 50 vierkante meter, maar in Nederland. Welkom in de wondere wereld van de academische heelkunde.

Ik zit aan bij een chirurgendiner. Naast mij komt een alom bekende hoogleraar zitten. Eerste opmerking: ‘Ben jij traumachirurg? Hoe komt het toch dat jullie traumachirurgen geen onderzoek kunnen doen?’ ‘Beste man’, antwoord ik, ‘zeg je nou dat ik geen onderzoek kan doen?’ Het gesprek valt even stil.

Dan komen we op de jaarlijkse lijst die wordt gepubliceerd in het Nederlands Tijdschrift voor Heelkunde. Er staan, met een beetje geluk, vier traumachirurgen in de landelijke top 100. We kunnen er dus geen biet van, is de conclusie. De wedervraag: ‘Heeft u ooit een hockeyer in de top 100 best betaalde sporters van Forbes zien staan? Nee? Betekent dit dat we niet kunnen hockeyen in Nederland?’

Er zijn namelijk twee dingen nodig voor een hoge H-factor. Je moet bejaard of bijna bejaard zijn en de citation index van het speelveld waarin je publiceert, moet hoog zijn. Traumatopbladen zitten rond de vijf. De topbladen van oncologie rond de twintig. I rest my case.

Toch moeten we als traumachirurgen ook de hand in eigen boezem steken. Je moet onderzoek doen naar vraagstukken die impact hebben. Meedoen aan een studie betekent dat je patiënten includeert voordat je publiceert. Talent ontwikkelen betekent dat je af en toe een pas op de plaats moet maken voor een jonge collega. En werk samen. Dat betekent dat je elkaar wat gunt, ook de laatste auteursplek. Daarin hebben we niet uitgeblonken afgelopen jaren. En dat is jammer.

Er worden jaarlijks meer dan 80 duizend patiënten opgenomen na een ongeval (traumapatiënten). Daar zorgen wij als traumachirurgen voor. Toch is trauma pas net erkend als ziekte. Zieke patiënten hebben een dokter nodig die voor ze zorgt. Bovendien moet de behandeling van de zieke patiënt continu worden verbeterd. Het helpt als er een paar gezichten zijn in een vakgebied, die verbetering initiëren en jonge collega’s enthousiasmeren. En voor die gezichten helpt het als ze een pet hebben.

Er is hoop. Gelukkig is er een aantal zeer talentvolle jonge toponderzoekers werkzaam als  traumachirurg. Innovatief op het gebied van triage (juiste patiënt op de juiste plek), het zelf maken en printen van osteosynthesemateriaal (implantaten), zinnige traumazorg (met Zwitserse precisie), maar ook basaal wetenschappelijk op het gebied van de neutrofiel (immunologie, moeilijk voor een traumachirurg).

Ook medisch inhoudelijk staan ze hun mannetje. Ze werken samen, hebben oog voor elkaar en oog voor hun patiënten. Bovendien hebben ze aangetoond een stap opzij te willen doen als dat in andermans belang is. Maar ze zijn alle vier rond de 40 en hebben nog geen grijs haar. Dit zijn helaas nogal eens zwaarwegende criteria voor een chirurgische pet.

Het is tijd voor generation next, in het Nederlands elftal ‘the new wave’. Virgil, Frenkie, Matthijs, en Gini gaan ons Europees kampioen maken deze zomer. Althans, ik hoop het.  ‘The new wave’ traumachirurgen gaan traumapatiënten een gezicht geven. Dat weet ik zeker. Traumapatiënten verdienen het.