Blogs & columns
Blog

Touwtrekken over antibiotica

1 reactie

Toen ik na twintig jaar terug naar België keerde, vreesde ik weer terecht te komen in wedstrijdjes touwtrekken met een antibioticarecept als inzet. Zo was het immers altijd geweest in de tijd dat ik hier mijn huisartsenopleiding deed en de eerste jaren dat ik hier als huisarts gewerkt had.

Nadat ik België achter me gelaten had, werd ik een echte Nederlandse huisarts: terughoudend, zuinig opvoedend en – hoera hoera – de laatste jaren dankbaar gebruikmakend van het CRP-meetapparaat om nog steviger in mijn schoenen te staan als een antibioticum echt niet nodig was.

O jee, hoe zou dat nu gaan? In dat servicevriendelijke België waar de patiënt gewoon naar een andere huisarts kan stappen als hij niet krijgt wat hij hebben wil? Ik had zó geen zin in dat soort discussies.

Maar ook hier hoera hoera, want wat bleek? Ook in België was de tijd niet stil blijven staan. Twintig jaar opvoeden van patiënt én huisarts, voorlichtingscampagnes van de overheid en voortschrijdend inzicht hadden ook hier de geesten doen rijpen. Zelden hoef ik nog strijd te leveren over het al dan niet voorschrijven van een kuur.

Een CRP-apparaat hebben we hier niet. Dom, dom, dom dat de overheid die zo graag het antibioticagebruik wil terugdringen dat hier niet keihard faciliteert. Maar na eindeloos rondbellen kwam ik er niet uit: moeilijke kwesties over het betalen van de declaratie of de kwaliteitsgarantie van de meting. Enfin, ik heb het er maar bij gelaten en ook zonder CRP kan een mens zijn argumenten kracht bijzetten.

Dus enkel als we er echt niet samen uitkomen, prik ik toch even een labje (dat doet de huisarts hier gewoon zelf en vind ik altijd een leuk klusje om te doen) en bel ik de patiënt op het einde van de dag. ‘En als het tóch nodig is die kuur, kom ik u het voorschrift zelf brengen’, beloof ik dan. Pure blufpoker. (Zeker bij die laatste patiënt die in Arendonk bleek te wonen… bij een torenhoge CRP had ik dan op mijn fietsje nog helemaal daarheen moeten kachelen.) Maar het werkt. En als puntje bij paaltje komt, heb ik het ervoor over.

meer van deze blogger

  • Martine Schrage

    Martine Schrage is huisarts. Ze werd in Leuven opgeleid, werkte twintig jaar in Nederland, waarna ze terugkeerde naar haar Vlaamse roots. Toen ze pardoes op straat gezet werd, begon ze aan het vrijbuitersavontuur dat waarnemen heet.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • PA van Hasselt

    Huisarts, Gieten

    Goed om te zien dat er in België - eindelijk.. zorgvuldiger wordt om gegaan met antibiotica. Wel blijft interessant om te weten welke antibiotica: Er worden - in ieder geval in Nederland - onnodig veel recepten amoxicilline-claviculaanzuur, quinolon...en en macroliden gegeven. De zorgverzekeraars zouden jaarlijks feed-back gegevens aan huisartsen moeten leveren om inzicht te geven in het voorschrijfgedrag van de huisarts(en).

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.