TikTok

Mijn poli begint. Zomerperiode, altijd wat rustiger. Tijd om af en toe tussen de patiënten door te mijmeren wat er het afgelopen jaar veranderd is, voordat ik de deur definitief dichttrek voor drie weken zomervakantie. Via deze open deur luister ik, anoniem, naar wat dagelijks gemopper in deze vierde covidperiode komend vanaf het zitje voor mijn deur.

Twee wachtende, gevaccineerde oudjes, enigszins gelijkend op de Waldorf en Statler van The Muppet Show, laten de hoogte en dieptepunten van hun huidige aangepaste leven bestaande uit taxichauffeurs, buurvrouwen, collega-specialisten en de boodschappen passeren. Beiden te vroeg gearriveerd en daarom nu even alle tijd om even bij te kletsen voor mijn deur. Zelden echter hoor ik de kinderen die nog even spelen met het aan de muur vastgeschroefde kralentoestel. Vaak met de overhaaste moeder, die net op tijd aankomt en met het broertje of zusje dat vaak ook nog ineens, acuut, moet plassen.

Conclusie: de covidpandemie heeft mijn patiëntenpopulatie veranderd. Social distancing had en heeft een enorme invloed, op prevalentie van bovensteluchtweginfecties zoals sinusitis, otitis en acute tonsillitis bij kinderen. De consequenties zien en horen we dus als mindere kinderscharen op poliklinische spreekuren. Het aantal trommelvliesbuisjes dat wij dit jaar plaatsten is drastisch gereduceerd; een tonsillitis en peritonsillair abces heb ik zelden zo weinig gezien. Het kinderlijk geroezemoes in de wachtkamer is minder en het goedaardig gemopper meer.

Verontruste puberende meisjes die zich erg veel zorgen maakten over slechte adem en tonsilstenen zag ik disproportioneel veel. Overigens zelden met zichtbare objectiveerbare afwijkingen. Glimlachend en gerustgesteld keken ze na het consult weer snel op hun meegebrachte telefoon. Herkenbaar…. Ik heb ook zo’n dochter. Maar waarom zoveel meer? 

Een meekomende moeder gaf me de verklaring: ‘TikTok’, mompelde ze. Thuis teruggekomen griste ik de telefoon uit de handen van mijn andere puberende kind. Ik weet wel wat TikTok is, namelijk een socialmedia-applicatie waarbij gebruikers, meestal pubers, hun eigen video’s met bijpassende muziek uploaden. En zo begon mijn zoektocht naar ‘tonsilstenen’ en ik vond maar liefst veertien filmpjes waarbij pubers hun eigen tonsillen met behandeling filmen. En het zal u misschien niet verbazen: deze sites worden meer bekeken dan onze richtlijnensites als kiesbeter.nl en allerlei andere keuzehulpen. Zo zag ik veel belovende titels: ‘Most people never know they have tonsilstones’; ‘How I removed tonsilstones at home’.  En nog veel erger: al deze mediaposts vertellen dat deze stenen dé verklaring zijn voor keelpijn, en niet-acceptabele en stinkende adem. Laat ze verwijderen! Samen beslissen is niet aan de orde hier. Als mederichtlijnschrijver van evidencebased richtlijnen over diagnostiek en behandeling van ziekten van keelamandelen stond ik toch wel met verbazing te kijken, maar realiseerde me dat de invloed van deze social media groot is en misschien nog wel veel groter dan wij ons als dokters realiseren.

Aan mijn eigen kinderen zie ik dat deze covidpandemie met alle sociale deprivatie en persoonlijke isolatie op studiekamers hun uitvlucht heeft gehad in een veel te langdurige blootstelling aan deze sociale media. Mede hierom hoop ik maar dat alle scholen, na onze zomervakantie, openblijven en we weer vervallen in een nieuw normaal. De oude heren op de bank hadden toch gelijk, af en toe mopperen op de maatschappij in deze periode kan geen kwaad. Ik zal naar ze blijven luisteren.