Blogs & columns
Blog

Tijd voor de echte crisis

8 reacties

Na het kijken van de documentaire David Attenborough: A life on our planet had ik even een sterke struisvogelgedachte ‘waarom moet ik juist nu net weer leven in de tijd van smeltende gletsjers en polen?’. Gezien het feit dat we als mensheid hier nu al ruim 200.000 jaar zijn, was de voorafkans vrij klein dat dit nu net in mijn centennium moest gebeuren. Helaas, het is toch zo. Bovendien was de voorafkans ook klein dat ík juist van al die miljoenen de winnende zaadcel bleek, nog veel onmetelijk kleiner. En dat is ook gelukt. Liever een leven met smeltende kappen dan geen leven.

Toch heb ik al van jongs af aan al buikpijn over het klimaatprobleem en dat is ook precies de reden dat ik vol goede moed biologie en vervolgens milieukunde ging studeren. Om de wereld te redden. Dat leek me een goed plan. Helaas werd ik op het biologisch centrum al snel gestoord. Elke morgen fietste ik zeven kilometer de stad uit om twaalf uur later weer thuis te komen met de kringen op mijn ogen door de combinatie van slapen en door een microscoop staren. Ik bestudeerde de drosophila tot in den treure zonder maar één woord te wisselen met mijn ‘peers’. Na een maand of acht bleek ik een verdord plantje zonder water. Duidelijk een geval van ‘niet uit het juiste hout gesneden’ en toch meer geschikt voor mensen in plaats van microscopen. Die zeggen wat terug. Idealisme is aardig maar met pragmatisme overleef je beter. Helaas werd die buikpijn over het klimaatprobleem er alleen niet minder van en bovendien zat ik nu in de collegebanken met studenten die waren ingestroomd om ‘mensen te redden’ in plaats van de aarde. Het spreekt voor zich dat wij als dokters ons uiterste best doen voor onze patiënten maar de doelstelling alle ‘mensen redden’ is – zeker als je in de oncologie zit – het beste recept richting een snelle burn-out. Bovendien leidt zo´n irrealistisch doel in de praktijk vaak tot overbehandelende dokters die niet kunnen accepteren dat het nu eenmaal niet altijd gaat lukken. Patiënten begrijpen dat soms beter dan dokters.  

Daarnaast blijken wij anno 2020 al helemaal niet meer per se mensenredders te zijn maar steeds meer ook vervuilers en energieverslinders. Even een realitycheck: als dokters veroorzaken wij inmiddels 6 tot 7 procent van de totale CO2-productie met ons energieverbruik. Ook als chirurg zou ik mij moeten schamen als je kijkt naar wat ik aan vuil achterlaat na een kleine ingreep: drie vuilniszakken vol aan niet-verteerbare plastic rotzooi.

De bedreiging van de huidige pandemische crisis staat totaal niet in verhouding tot de klimaatcrisis. Deze leidt ons af waar het eigenlijk om gaat. Wij als dokters zouden juist moeten tonen dat juist wij ook de zorg kunnen verduurzamen. In onze taakomschrijving staat namelijk het bevorderen van de gezondheid van het individu en van de samenleving maar nu blijkt dat we hier juist een negatief effect op hebben.

Mede daarom biedt Milieu Platform Zorgsector eind november 2020 een manifest aan aan de KNMG en de Tweede Kamer. Wij roepen bestuurders en collega-zorgprofessionals op om aandacht te schenken aan het verduurzamen van hun ziekenhuis, zorginstelling of praktijk.

Vindt u het onzin en zit u nu even meer met uw hoofd bij het virus, denk dan even aan alle mondkapjes die nu al onze oceanen ronddrijven en kijk vanavond naar David Attenborough: A life on our planet. Dan heeft u de verhoudingen weer even scherp.

Klik daarna op deze link.

De volgende dag gaat u in uw ziekenhuis aan de slag, maar dan dus ook met de echte crisis.

lees meer van schelto kruijff

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.