Blogs & columns
Blog

The Eagles

Plaats een reactie

Soms heb je zo’n patiënt. Een patiënt die je meer aan het hart gaat dan de andere patiënten op de intensive care. Natuurlijk, je geeft iedereen op elk moment de zorg die nodig is. Maar toch blijft die ene meneer speciaal.

Vaak is het niet alleen de patiënt zelf die de band zo speciaal maakt. Ook de soms emotionele gesprekken met familie en de omstandigheden waarin de patiënt verkeert kunnen een aardige duit in het zakje doen. Leeftijdgenoten, mensen die de leeftijd van je ouders hebben, zware ongevallen of nét die patiënt waarbij alles misgaat als een kaartenhuis dat instort.

Zo ook deze man. Een zware hartoperatie, met daarna een goed gesprek op intensive care. Hij vertelt over zijn kinderen, hoe bang hij is geweest voor de operatie en dat hij graag naar muziek luistert, muziek die mij ook aanspreekt. Aan zijn bed nemen we alle concerten door waar we ooit naartoe zijn geweest – vooral The Eagles geven veel gespreksstof –, en er ontstaat een connectie. Bij elk ochtend- en middagrondje gaat het weer over die geweldige band, over drummer Don Henley en de steeds duurder wordende concertkaartjes.

Maar dan dient die onverwachte dag zich aan. Bij de ochtendoverdracht zie ik op het grote overzichtsbord al dat ‘mijn’ meneer opnieuw geïntubeerd is. Dat er ’s nachts een heroperatie is uitgevoerd. Dat het slecht gaat. Een koude rilling loopt over mijn rug. Bij iedere patiënt is het naar om dergelijk nieuws te horen, maar bij speciale patiënten komt dit extra hard binnen.

Dagen van stabiliseren volgen. Familiegesprekken waarin duidelijk wordt hoe liefdevol de familie denkt over hun dierbare, en duidelijk voor ogen heeft wat de wensen van meneer zouden zijn geweest. Gezamenlijk besluiten we dat we bij verdere achteruitgang geen grote acties meer ondernemen. Uiteindelijk besluiten we zelfs tot het verwijderen van de tube, en patiënt comfortabel te laten overlijden.

De familie komt samen rond het bed, en in hun bijzijn verwijderen we de tube. Wij als artsen trekken ons terug om op afstand via de monitor het overlijdensproces te volgen. Na tien minuten is het hart gestopt en stellen we het overlijden vast.

Met toch een grotere brok in mijn keel dan gebruikelijk maak ik de overlijdenspapieren in orde. In mijn hoofd kan ik alleen maar denken aan de zin ‘It may be raining, but there’s a rainbow above you ’ (Desperado – The Eagles).

meer van Coen Feron

  • Coen Feron

    Coen Feron was in opleiding tot anesthesioloog. Na eigen ervaringen als patiënt besloot hij zijn medische ontdekkingstocht buiten het ziekenhuis voort te zetten. Voor Coen is het menselijke contact in de zorg een van de belangrijkste en mooiste dingen, waar hij graag over schrijft.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.