Terwijl we wachten

Een wachtkamer in een ziekenhuis. Het gips om de arm van het jongetje naast me is legergroen. Hij zit opgekruld in een stoel en gaat helemaal op in een tijdschrift. Hij reist mee met Donald Duck naar een land waar alles mogelijk is. Het is spannend. Natuurlijk gaat alles weer mis met oom Donald, maar dan komen Kwik, Kwek en Kwak en - wat? Ze komen niet! De spannendste bladzijde ontbreekt! Geschrokken kijkt hij om zich heen. Alle volwassenen zitten op hun telefoon.

Als enige lezer in de hele wachtruimte heeft hij pech. De mand met tijdschriften naast hem oogt treurig. Beduimeld, half uit elkaar en minstens vijf jaar oud. Een kapotte puzzel ligt bovenop. Naast hem aan de muur hangt een stuk speelgoed dat het goed in een museum of een vuurkorf zou doen. Wachten duurt opeens lang en zou het wel goed komen met Donald? Hij begint te praten met zijn moeder, een paar volwassenen kijken verstoord op. In stilte konden ze beter scrollen.

Die middag moet ik naar de tandarts. Een mooie houten tafel, prettige stoelen, een groot tv-scherm met vissen in een tropische zee. Zachte muziek klinkt. Op de tafel ligt een actueel tijdschrift. Helaas loopt mijn tandarts bijna nooit uit en kan ik meestal maar kort genieten van dit momentje voor mezelf.

We wachten heel wat af. Meestal zitten we “lekker op onze telefoon” domweg wat te scrollen en “doden” we op die manier de tijd. Maar er zijn andere, prettige manieren van wachten: iets leuks lezen, fijne muziek luisteren of een goed gesprek. Wachtkamers zijn vaak ronduit saai en ideaal voor onze scroll & swipe-verslaving. Fysiotherapeuten zijn er misschien blij mee, want al die mensen met arm- en nekklachten komen uiteindelijk bij hen terecht. Mijn ervaringen van vandaag zetten me aan het denken.

De volgende dag ga ik zitten in de wachtkamer van de praktijk waar ik nu werk. Ik probeer me voor te stellen hoe het is om hier als patiënt te zitten wachten. De wachtkamer is nog leeg. Het voelt eerst even onwennig. Hoe zou het zijn om hier te zitten met pijn of misselijkheid? Hoe zou het voelen om verdrietig of gespannen hier te moeten wachten? Niemand zit hier voor zijn plezier.

Een aantal ideeën komen in me op. Straks gelijk even met de assistentes en de praktijkhouder bespreken. Ik ben ook benieuwd hoe patiënten hierover denken. Mijn aandacht dwaalt af. Op een tafel naast me liggen een aantal tijdschriften. Ook een Donald Duck. Ik sla hem open. Al snel word ik meegenomen in een avontuur. Natuurlijk gaat alles weer mis, maar Kwik, Kwek en Kwak komen net op het laatste moment en… gelukkig, alles komt goed. Want ook de spannendste bladzijde zit er nog in.