Terug in de tijd

‘Kom verder, neem plaats’, zeg ik. ‘Ik moet u wel vertellen dat mijn dochter op de onderzoeksbank achter het gordijn ligt. Ze is ziek.’ ‘Ach gos’, reageert de vriendelijke dame begripvol, ‘wat fijn dat ze dan hier bij u kan zijn hè?’ En ze kijkt even om het hoekje waar mijn dochter met haar woefe onder haar dekentje ligt, en lief zwaait. Vervolgens gaat ze zitten en vertelt zonder ook maar enige aarzeling waarvoor ze is gekomen.

Dat was me al de hele middag opgevallen. Nog geen enkele patiënt had het ten eerste vreemd gevonden dat mijn dochter in de kamer lag, ten tweede vond ook niemand het erg en als laatste belemmerde het hen ook niet om gewoon hun hele verhaal te vertellen. Terwijl ze wisten dat dat verhaal ook door 5-jarige oortjes gehoord zou worden. Beroepsgeheim strekt ook uit naar de kinderen van de dokter schijnbaar.

Ik vond het zelf zeker niet ideaal, maar toen ze van school belden, had ik zo snel geen andere oplossing geweten. Je kunt gewoon niet je spreekuur afzeggen omdat je kind ziek is, vond ik. En je kunt je zieke kind ook niet zo op school laten, terwijl ze lekker vertroeteld zou moeten worden. Dus ik was snel naar huis gereden, had daar haar dekentje en haar woefe gepakt (het was een neushoornknuffel, maar ze had besloten dat het een hondje was, dus woefe) en had mijn dochter van school gehaald en meegenomen naar de praktijk.

Eerst had ik haar in de kamer van mijn maat gelegd, die vrij was die dag. Ze lag er prinsesheerlijk en ik zei haar dat ik spreekuur ging doen. En als ze zich niet lekker voelde of er was wat, dan kon ze wel even bij me komen. Vol goede moed riep ik de eerste patiënt binnen. Een zacht klopje op de deur. Mama? Ik zei sorry tegen de patiënte en liep even naar haar toe, legde haar weer terug op de bank. Na drie patiënten bleek dat er bij ieder consult wel wat was of dat ze zich niet zo lekker voelde. Diepe zucht. Zo kon ik  toch niet werken. Al snel nam ik de beslissing om haar bij me op de kamer te leggen en dan me maar bij iedere patiënt te verontschuldigen. Eventueel lichamelijk onderzoek zou ik dan maar in de kamer van mijn maat doen.

Om tot mijn grote verrassing te ontdekken dat dat de mensen dus helemaal niets uitmaakte, ze vonden het prettig voor zowel mijn dochter als mij dat ze op deze manier toch bij me kon zijn. En ook mijn dochter voelde zich niet tekortgedaan. Eigenlijk hebben we allebei warme herinneringen aan die gekke middag.