Temperatuurincontinentie

Verstrooid smeer ik ’s morgens nachtcrème in plaats van dagcrème op mijn verkreukelde gezicht, ik laat de tandenborstel uit mijn handen vallen en knoei havermout over de vloer. Ik ben niet in optima forma. En ondanks een ochtendstart met warme douche, een hete kop thee en een extra wollen onderhemdje, heb ik het de hele dag koud. Lastige nevenverschijnselen van slaaptekort.

Laten we eerlijk wezen: nachtdienst sucks. Tenminste: de nachtdiensten van huis uit zoals we die hier in de week nog doen. Je werkt de hele dag, bent vervolgens de hele nacht bereikbaar voor telefoontjes van het kaliber ‘Mijn zoon van 15 is net wakker geworden met oorpijn’, ik: ‘Hebt u hem al iets gegeven voor de pijn?’ (u raadt het antwoord) – om vervolgens weer vrolijk de volgende werkdag aan te vatten.

Wel, zo’n nacht slaap ik amper. Ik lig een beetje halfwakend de uren te tellen, spring recht bij elk telefoontje, en raak zo vermoeid dat mijn temperatuurcentrum compleet ontregeld raakt. Met een warme jogging aan en vier lagen beddengoed, lig ik nog steeds te kleumen waardoor ik maar niet écht in slaap val. Overdag heb ik het vervolgens ofwel te warm ofwel te koud. Dat vind ik nog het lastigste bijverschijnsel. Ik noem het altijd temperatuurincontinentie.

Dat zo’n nachtdienst mij zo verstoort, kan ook liggen aan de luxe omstandigheid dat ik er maar zo weinig heb. Ik raak er nooit aan gewend, dus voor die paar keer op een jaar kan ik het me wel permitteren om zo van slag te zijn.

Van een wijze huisartsenpostchauffeur leerde ik het motto: je moet jezelf kietelen. Toen ging het over jezelf een kopje koffie gunnen tussen al die visites door. (En dit vooral niet melden aan de centralistes want wee degene die zich pauze durft toe te eigenen.) 

Dat kietelen is belangrijk, want over zo’n nachtdienst kan ik me al dágen vooraf zitten opnaaien. Een doffe grijze sluier vertroebelt de week en ik heb geleerd dat er maar één remedie is: de kietelverwachtingen extreem laag houden. Zo werd mijn laatste dienst toch weer een opeenvolging van successen:

• genoten van het overheerlijke voorgerechtje dat ik nog net kon meepikken op de vergadering van de huisartsenvereniging die diezelfde avond ook doorging, waarna ik alweer weg moest voor een hechting. De rest van het menu zat er niet meer in, maar dat voorgerecht had ik toch maar mooi binnen;

• waarna een huisbezoek gevraagd werd dat eigenlijk te ver was om te fietsen maar ik had nog geen kans gehad om naar huis te rijden en de auto op te halen. Dus fietste ik toch maar;

• en ontdekte zo trappend in de vrieskou dat mijn nieuwe sneakers zowaar mijn tenen warm hielden;

• van het fietsen kreeg ik gratis en voor niks een dopamineboost en een helder hoofd waardoor ik vrolijk thuiskwam en geen behoefte had aan troost in de vorm van snack of tv die mijn zielige wachtdienstzelf meestal verlangt.

Maar het fijnste kietelmomentje gunde ik mezelf de werkdag na deze nachtdienst: een lange middagpauze met een etentje met dochter en een warm bad. Wat knapt een mens daarvan op! 

Al doet dat niets af aan het gortdroge feit: dienst sucks.