Blogs & columns
Blog

Stilstaande tijd

Plaats een reactie

‘Geef hem nog maar een dikke zoen, papa. Wij gaan goed voor hem zorgen.’ Ik geef een aai over zijn kleine hoofdje, dat verstopt zit onder een groot beademingsmasker, en loop enigszins ongemakkelijk achter de operatieassistente aan naar buiten. De hieropvolgende tijd voelt als een hele dag. Samen met mijn vrouw dool ik rond in het ziekenhuis. We besluiten een hapje te eten in het bezoekersrestaurant en gaan erna ongeduldig voor de deur van de uitslaapkamer zitten wachten. Die verdomde telefoon in mijn hand trilt maar niet. Hoelang kan zo’n simpele ingreep duren?

Wachten zit niet zo in mijn bloed. Liever gisteren dan vandaag zie ik het resultaat van acties. Daarom past de anesthesiologie bij mij; ik geef medicatie en zie binnen enkele momenten effect bij de patiënt. Ook thuis moeten sommige dingen zo snel mogelijk worden gedaan of gekocht (al zal mijn vrouw beamen dat mijn eigen rommel opruimen juist wél vaak kan wachten). Maar soms heb je het wachten niet zelf in de hand. Zo ook bij de operatie van mijn zoontje.

Van verschillende kanten heb ik de zorg rondom een operatie mogen aanschouwen in het verleden. Als patiënt word je geleefd en vanaf het moment dat je op de operatiekamer komt totdat je de uitslaapkamer verlaat is een grote waas aan mensen en ervaringen die aan je voorbij trekken. Wachten is niet aan de orde, er zijn continu mensen met je bezig.

Hetzelfde geldt natuurlijk als arts-assistent anesthesiologie. De hele dag ben je in touw om narcose en nazorg te leveren, en ondertussen te zorgen dat het operatieprogramma doorloopt zonder lange onderbrekingen.

Het is dan ook gek om nu een derde variant mee te maken. Namelijk het operatiecomplex aflopen in normale kleding, je zoontje achterlatend bij collega’s. Ook al weet je dat het kleine hummeltje in goede handen is, toch voel je je onzeker en nerveus.

Rationale bestaat op zo’n moment niet meer. Je weet in je achterhoofd dat het in slaap maken wel even duurt, net als het starten van de operatie, het wakker maken en het vervoeren naar de uitslaapkamer. Maar het kennislaatje in mijn brein waar deze informatie is opgeslagen is op slot, en het sleuteltje even zoek.

Als dan uiteindelijk die telefoon trilt en ik een collega aan de andere kant van de lijn hoor vertellen dat alles goed is gegaan en we naar binnen mogen, valt er een last van mijn schouders.

Zittend aan het spijlenbedje, kijkend naar de rustige ademhaling van mijn zoontje, kan ik een lach niet onderdrukken. Er is maar anderhalf uur verstreken sinds ik hem die aai over de bol gaf en hem in slaap zag gaan. Liefde maakt blind, dat wist ik al. Maar rondom operaties kan liefde duidelijk ook de tijd stil doen staan.

Mensen in het bezoekersrestaurant die continu op hun horloge kijken of steeds opnieuw controleren of hun telefoon niet op slaapstand staat, begrijp ik nu een stuk beter.

Lees ook
  • Coen Feron

    Coen Feron was in opleiding tot anesthesioloog. Na eigen ervaringen als patiënt besloot hij zijn medische ontdekkingstocht buiten het ziekenhuis voort te zetten. Voor Coen is het menselijke contact in de zorg een van de belangrijkste en mooiste dingen, waar hij graag over schrijft.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.