Blogs & columns
Blog

Stilstaan in een tunnel

2 reacties

Onderweg naar de ochtendoverdracht zit ik in een trein die stilstaat in de Schipholtunnel. Best al een tijdje stilstaat eigenlijk. ‘Dames en heren, we moeten even wachten. Er is een verward persoon gesignaleerd op het spoor. We kunnen niet verder.’

Mijn gedachten gaan uit naar de verwarde persoon die blijkbaar ook niet verder kan, geen andere oplossing ziet dan het spoor op. En naar de hulpverleners in de geestelijke gezondheidszorg die zo graag zouden willen helpen, maar simpelweg de mankracht daarvoor niet hebben. En naar de huisartsen die dan dus maar die ingewikkelde psychische zorg op zich moeten nemen, terwijl de patiënt op eindeloze wachtlijsten staat. Mijn gedachtestroom wordt geïnterrumpeerd door rusteloze toeristen zonder vliegschaamte die hun vlucht, een vlucht van heel andere orde, dreigen te missen.

Wat een intense droefenis dat we juist mensen in psychische nood, mensen waarvan de ernst van de ziekte zo vaak niet aan de buitenkant zichtbaar is, maar die dodelijker kan zijn dan welke vorm van kanker ook, niet kunnen helpen. Hoe graag toegewijde zorgverleners, die met te weinig zijn, ook zouden willen.

Het geestelijke gezondheidszorgsysteem faalt. En het lukt ons niet dat te fixen. De samenleving lijkt haar ogen te sluiten of de andere kant op te kijken. Schaamte, schuld. De glijdende schaal van het grijze gebied tussen somber voelen en suïcidaliteit, die soms steiler is dan aan de buitenkant zichtbaar is, wordt te vaak afgegleden. Jonge mensen die zich niet oké voelen, moeten in een diepe depressie kostbare maanden wachten. Maanden waarin met goede hulp het tij gekeerd had kunnen worden om recidieven in de toekomst te voorkomen. Maanden die diepe groeven inslijten en daarmee de kans op terugval vergroten. Maanden van diepe ellende, alleen, op een wachtlijst.

Terwijl ik stilsta in de tunnel luister ik online naar onze chirurgieoverdracht. Zoals elke dag weer wordt een aantal maal ‘sprong van hoogte’ gemeld. Sommige patiënten halen de overdracht in ruil voor levenslange invaliditeit, de meesten halen de overdracht niet, omdat we ritjes rechtstreeks naar het mortuarium niet in onze overdracht melden.

Langzaam komt mijn trein weer in beweging en verlaten de passagiers de donkere tunnel. Ik hoop dat we als samenleving de trein van de geestelijke gezondheidszorg brandstof kunnen geven om deze tunnel, deze impasse, uit te rijden en zo psychische patiënten ook licht aan het eind van de tunnel te geven.

Meer van Susanne van der Velde

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.