Steeplechase

Goedemiddag dames en heren, welkom bij deze steeplechase voor huisartsen. Kijk ze daar eens staan, deze groep ultrafit gedrilde mensen. Jaren zijn ze gevormd op de universiteit en later ‘in het veld’. Na tien jaar zijn deze professionals werkelijk áfgetraind en ze kunnen niet wachten om te starten. Wacht, ze nemen positie in. Spannend. Momenten van opperste concentratie…

En daar gáán ze dames en heren! Wat een souplesse! Kijk ze goedgetraind de eerste hindernis nemen, ‘de patiënt goed verstaan’. Formidabel, probleemloos gedaan! Ook de diagnosehindernis wordt soepeltjes gepakt, en er lijkt er nu al wat voorsprong te ontstaan in het veld. Daar komt de therapiehindernis. Oei! Die is lastig, maar hoewel er meer verschillen ontstaan zie ik iedereen nog probleemloos springen. We hebben het hier over tien jaar getrainde topatleten, dus je verwacht ook wat.

Maar wacht, ik zie nu plotseling dat er tumult op de baan ontstaat! Wat krijgen we nu? Ik zie ineens mensen die ik niet eerder in de sport zag de hindernissen verplaatsen en extra hordes ertussen zetten. De horde ‘geen tolkenvergoeding meer’ wordt nu bóvenop die van het goed luisteren geplaatst, waardoor die voor een aantal deelnemers vrijwel onneembaar wordt. Ik zie de eersten al struikelen. Ook zie ik een deelnemer vallen over de hindernis ‘therapie’, omdat daar ineens een hogere hindernis ‘medicatie niet leverbaar’ áchter is gezet. Ja mensen, dat leidt natuurlijk tot vertraging, een recordtijd is nu zeker niet meer mogelijk. Het worden er overigens ook steeds meer zie ik nu. En alsof dat al niet erg genoeg is zie ik nu nóg een hindernis geplaatst: ‘Patiënt heeft bijwerkingen van het voor de vierde keer dit jaar veranderde generieke middel.’

Het veld komt tot stilstand. Ik zie ze vertwijfeld kijken. Je zou denken dat tien jaar intensieve training toch zou volstaan, maar de dappere improvisaties om met gereedschappen waarop staat ‘maar het is precíés hetzelfde stofje’ de hindernis door te zagen, falen overduidelijk. Op één of andere manier lukt het een klein ploegje toch door te rennen en dat ziet er goed uit dames en heren! Hop, de waterbak in. Maar dat valt tegen, iemand blijkt de waterbak ineens driemaal zo diep te hebben gemaakt met ‘acht maanden wachttijd voor specialistische ggz’. De deelnemers komen vertwijfeld boven water, naar adem happend. Gaan ze deze wedstrijd nog wel uitlopen? Afgaande op hun gezichtsuitdrukking lijkt dat niet meer zo zeker. Ik zie ze echter toch alweer rennen, het uithoudingsvermogen is werkelijk indrukwekkend, dames en heren. Het lijkt warempel of de vaart er weer in gaat komen! Maar o! O! O! ik zie daar weer struikelpartijen over geniepig geplaatste ICT-problemen. Terwijl de deelnemers ter aarde storten, zie ik hele zwermen vogels de overblijvende sporters dwarszitten. Het zijn vinkjes.

Ondertussen mogen we constateren dat we hier te maken hebben met een búí-ten-gewone race. De weinige deelnemers die nog niet gewond, nat, of uitgeput op de baan liggen, strompelen nu verder, richting het einddoel: ‘Goede gezondheidszorg leveren.’ Gaat ze dit nog lukken? De horde ‘nieuwe diagnoses’ mag toch bekend verondersteld worden voor deze bij- en nageschoolde professionals? Al betekent de hindernis ‘heeft de buurvrouw op internet gelezen’ voor wederom een deel van het deelnemersveld onverwachte valpartijen.

De laatste deelnemer strompelt nu door de waterbak. Zijn rode, gescheurde cape, de blauwe tuniek met de bemodderde rode ‘S’ op een gele achtergrond, ze stralen iets van kracht uit. Déze gaat het toch wel halen?

We zien hem staan. Eén meter voor de streep. Stil. Met opengesperde ogen, de adem in wolkjes uit zijn openhangende mond.  Een moment van ingehouden spanning. Kom op! Nog maar 1 meter! Daar wordt echter met een grote hijskraan een soort ring, het lijkt wel een hoepel, tussen onze held en de finish geschoven. ‘AVG’ staat erop. Algemene Verordening Gegevensbescherming. Onze held valt langzaam achterover…

Volgende week zijn we terug! Met de honderd meter pillenpingpong en de vrije slag formulierenvouwen. Tot dan dames en heren!