Status aparte

Hier in de Golfregio is men erg gevoelig voor status. Veel organisaties van overheid tot private partijen zijn daar sterk op ingesteld en ingespeeld. Het feit dat je dokter bent geeft je bij instanties veel privileges.

Zo kom je in aanmerking voor een Golden Visum, dat tien jaar geldig is in plaats van de gebruikelijke één jaar), ‘elite’ bancaire dienstverlening met een personal accountmanager, die je bij elke bezoek in een speciale lounge een kopje koffie geeft, en ga zo maar door. Daarnaast is het in de omgang met de collega’s in het ziekenhuis ook ‘gewoon’ dat de dokter meer status heeft dan verpleegkundigen, laat staan het overige personeel zoals schoonmakers en de bewaking. Een deel van de dokters acteert daar ook naar, en gedraagt zich als een koning/koningin; ze spreken verpleegkundigen niet aan bij de naam, maar knippen met de vingers alsof je een hond naar je toe roept. Ze commanderen alles en iedereen zonder bedankje of waardering, immers ze dragen de titel dokter.

En onderling is dan klaarblijkelijk ook nog van belang wie de belangrijkste dokter is, wie de meeste strepen, titels, lintjes, medailles of oorkondes heeft – een Nobelprijs lijkt de minste kwalificatie. Een wedstrijdje ver piesen.

Het blijft wennen na al die jaren kan ik u vertellen, zeker omdat ik opgegroeid ben in het nuchtere Zeeland. Zo stond ik een procedure te verrichten en had assistentie nodig van een tweede verpleegkundige want mijn patiënte was lokaal verdoofd maar dreigde flauw te gaan vallen en ik had even een additionele kracht nodig. Mijn verpleegkundige rent de gang op en haalt een andere verpleegkundige erbij die administratie aan het doen was. Tien minuten laten beukt de ok-deur open zonder kloppen en een collega stormt binnen. Ze commandeert naar de invalster: ‘you come back’, knipt met haar vingers en wijst naar de deur – zonder zich iets aan te trekken van protocollen en de procedure die we aan het uitvoeren zijn. Nogal verontwaardigd en met een vernietigende blik kijk ik op en met gedempte doch dringende intonatie antwoord ik: ‘Excuse me? Out! Now!’ Dan pas lijkt de collega zich te realiseren dat we bezig zijn, draait zich om en vertrekt zonder een woord van verontschuldiging.

Ik verontschuldig me bij de patiënte, alhoewel die er niks van had meegekregen, en naar de verpleegkundigen. Beiden halen hun schouders ‘zo gaat het nou eenmaal hier, doc, zij zijn de baas.’ Na afloop komt op de gang de desbetreffende collega langs en is ineens poeslief tegen me en zegt ‘sorry hoor, ik wist niet dat je er ook was’. Met opgetrokken wenkbrauwen en hoofdschuddend passeer ik haar, wetende dat een discussie geen zin heeft. Het belang van de status is hier diepgeworteld en verweven in alle lagen van de maatschappij. Maar het zal nooit wennen.