Staar je niet blind

Het aantal positieve covidtesten schiet weer omhoog. Vooralsnog daalt de ziekenhuisbezetting. Dat lijkt een goed teken? We kunnen niet meer dan doen wat we al weten: afwachten. Hopen dat het inderdaad ‘een minder ernstige griep’ gaat worden door omikron.

Ik zou willen dat ik hier geen blog meer aan zou wijden. Helaas is dat onmogelijk als mijn assistenten dagdagelijks, onderweg naar het aanstippen van een wrat, zes keer terug moeten lopen naar hun stoel, omdat ze worden gebeld betreffende een covidgerelateerde vraag: ‘Boosteren jullie al?’ ‘Hoe krijg ik mijn QR-code?’ ‘Moet ik nou echt in quarantaine?’ Allemaal vragen die u vast niet vreemd in de oren klinken. Inmiddels hebben we met enkele zuidelijke huisartsen boostervaccinaties gezet. Die eerste vraag valt dus af, zou je denken. Blijkbaar waren er ook mensen die het gemist hebben en niet naar de GGD willen of kunnen rijden. Dus blijft de vraag staan. En die komt gerust nog als deurklinkfenomeen ter sprake. 

Het is al dikwijls gezegd. We zijn covidmoe. Niet alleen de patiënten, maar het zorgpersoneel net zo goed. Juist nu blijkt dat het zorgpersoneel eveneens (of wederom?) keihard getroffen wordt. In het Amsterdam UMC is een kwart van het geteste zorgpersoneel positief. Maar met een milde griep is dat toch niet erg? 

Ik hoop het van ganser harte. De echte diepe, gedesatureerde patiënt heb ik gelukkig al even niet meer gezien. Helaas zie ik nu wel steeds vaker de ‘nasleep’-gevolgen. Variërend van hinderlijk en niet wenselijk tot levensgevaarlijk. De souschef die zijn maaltijd niet meer kan voorproeven is vervelend, maar niet meteen gevaarlijk. De politieagent die geen ammoniak meer kan ruiken is een ander verhaal. Levensgevaarlijk voor zowel de persoon in kwestie als voor diens collega’s. De trompettist met een verminderde longinhoud is vreselijk voor zijn carrière. Echter de brandweerman die op het randje zijn conditietest haalt en vervolgens niet meer verder kan als de klus net iets langer duurt, is levensgevaarlijk voor zichzelf en de omgeving. De caissière met ‘brainfog’ is erg vervelend. Maar de verpleegkundige met idem kwaal kan levens eisen. Wageningen, Utrecht en Amsterdam doen niet voor niks al samen onderzoek naar een medicijn tegen reukverlies in de vroege fase van covid. Volgt er meer onderzoek? Vast wel. Maar alles stap voor stap. 

Nu al nadenken over de langetermijngevolgen? Ben ik dan niet eerst eens blij dat de ziekenhuisbezetting vooralsnog nog steeds afneemt? Natuurlijk wel. Maar ik probeer dit virus volledig neutraal te benaderen. Helaas zie ik daarbij dagdagelijks de gevolgen op alle fronten. En het kan ook nog steeds alle kanten op gaan. Maar. Voorstander, tegenstander. Conservatief, progressief. Rechts, links, midden. Over een ding zijn we het allemaal eens. Dit virus is een doffe ellende. Waarbij ik zeker niet de pessimist wil uithangen, echter laten we ons niet blindstaren op enkel de opnamedaling. De geschetste situaties zijn helaas niet louter fictief. Om nu al na te denken over de langetermijngevolgen doe ik dan ook niet. Ik vraag enkel om nog een beetje extra op elkaar te letten. Voorkom vervelende, maar vooral ook levensgevaarlijke situaties. Blijf gezond.