Blogs & columns
Blog

Sprakeloos? Vol ongeloof? ‘Welkom in de ggz’

6 reacties

Het is donderdagmiddag, een uur of 3. Ik ben aan het werk op een opnameafdeling in de ggz als algemeen arts. Een totaal nieuwe werkomgeving voor mij als reumatoloog. Ik zit in overleg met de psychiater en aios van de afdeling. Dan gaat de telefoon. Maartje heeft een grote hoeveelheid ibuprofen en paracetamol ingenomen. We kijken elkaar aan en schieten in de actie. Patiënte is stabiel en aanspreekbaar, maar voelt zich beroerd.

Als assistent interne zag ik regelmatig patiënten na een auto-intoxicatie in mijn diensten. Maar nu was alles anders. Ik was niet in een ziekenhuis, ik stond niet op een goed uitgeruste eerste hulp met een getraind team om me heen.

Ik dook het internet op om de ernst van de intoxicatie te achterhalen. Ik voerde haar gewicht in en de hoeveelheid pillen. Uitkomst was een ernstige intoxicatie met kans op coma. En dus leek het me verstandig om patiënte zo snel mogelijk naar een ziekenhuis te krijgen. Vooral ook omdat de intoxicatie recent was en een snelle overplaatsing misschien nog therapeutische mogelijkheden gaf zoals actieve kool. Ik opperde om 112 te bellen en mijn collega’s stemden in.

Ik had eerst moeten overleggen. Maakt niet uit of het een 112-melding is of niet

Toen patiënte overgedragen was aan de ambulancebroeders heb ik de dienstdoende internist gebeld om de patiënte aan te kondigen. Ik stelde mezelf voor als algemeen arts vanuit de ggz en gaf aan dat er een patiënte na auto-intoxicatie via 112-melding onderweg was naar de eerste hulp. En vanaf dat moment bleek een gesprek amper meer mogelijk. Ik had eerst moeten overleggen. Maakt niet uit of het een 112-melding is of niet. ‘Zo ga je niet met je collega’s om. Trouwens, dit is maar een dubieuze intoxicatie’, zei de stem aan de andere kant van de lijn. Ik probeerde rustig te blijven en gaf mijn overwegingen om te handelen zoals ik gedaan had. Het ondergewicht, de enorme hoeveelheid ibuprofen en paracetamol, de ernst van de intoxicatie volgens het vergiftigingencentrum en het moment van inname. Maar het hielp niet. Ik kon niet rekenen op enig begrip.

Ik begrijp de vraag of het nodig was om op deze manier te handelen. Ik ben inmiddels wat ervaring in de ggz rijker en ik zou het zelf een volgende keer ook anders doen. Ik zou minder urgentie voelen en waarschijnlijk eerst overleggen met het ziekenhuis. Maar met de kennis en ervaring van toen, maakte ik een weloverwogen beslissing om zo te handelen. In het belang van de patiënt. En is dat niet de gemeenschappelijke basis van waaruit we allemaal werken en ook samen zouden moeten werken? Ieder vanuit onze eigen context en ervaring?

Ik heb het gesprek beëindigd met de opmerking. ‘Ik vind dit een uitermate onprettig overleg, ik heb u gehoord, maar ik ga nu de telefoon neerleggen, patiënte is onderweg.’

Sprakeloos en vol ongeloof deelde ik nadien mijn ervaring met de psychiater van de afdeling. En zij zei me, met een meewarige blik in haar ogen: ‘Welkom in de ggz.’


Meer van Deborah van der Stoep

  • Deborah van der Stoep

    Deborah van der Stoep werkt als reumatoloog bij Prisma, een platform dat telezorg levert aan huisartsen. Daarnaast is zij werkzaam binnen de ggz als algemeen arts voor somatische en psychische zorg.  

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.