Spaakverwonding - Luus Koster

Ik zie een traan uit de ooghoek van de papa naar beneden biggelen. Hij probeert zich sterk te houden, maar hij is verdrietiger dan de kleine man op zijn arm. En hij heeft misschien ook wel meer pijn. Hartzeer. Schuldgevoel. ‘Dokter, het komt toch wel goed? Is het gebroken?’

Het begon als een gezellige fietstocht door de bossen, stoer, bij papa achterop. En wat hard konden ze. En wat zagen ze daar in het bos? Daar in de verte? Terwijl ze aan het turen waren, gebeurde het. Het voetje schoot van het steuntje, zo tegen het achterwiel. Auauauauw. Een schreeuw die papa nooit eerder had gehoord. Hij zette abrupt zijn fiets stil. Een bloedend, wat verdraaid voetje en een ontroostbaar hoofdje. De aanblik deed zijn maag samenkrimpen. Hij moest zich inhouden om niet over te geven. Waar is het dichtstbijzijnde ziekenhuis?

Verwilderd liep hij met de kleine op zijn arm de eerste hulp op. De kleine was stil, volledig onder de indruk van het grote gebouw, de witte pakken en jassen, de andere kindjes en de grote hoeveelheid onbekend speelgoed. Die was al lang vergeten waarom ze hier waren. Papa niet. Ineengekrompen van schuldgevoel wachtte hij het oordeel af.

Volgens vast protocol wordt een röntgenfoto gemaakt en gaat er een weekje gips om het onderbeentje. Het witte beentje, het bewijs. De kleine kijkt geamuseerd naar zijn nieuwe voet. Meestal zijn kindjes zodra ze geen pijn meer hebben, direct weer vrolijk. Ze gebruiken het beentje zodra het geen pijn meer doet. Dat is heel handig in de diagnostiek en behandeling van kinderen. Hoewel het je soms ook in de luren kan leggen. Ik zie nog zo het kleine meisje van een jaar of drie voor me dat op haar arm gevallen was en het de hele dag niet wilde gebruiken. Toen ik haar onderzocht leek het mij nog wel mee te vallen. Ik mocht alles met het armpje doen, terwijl ze me met haar grote kijkers en open mondje aankeek. De foto toonde een gedislokeerde onderarmfractuur.

Het voetje van de kleine man blijkt gelukkig niet gebroken, maar er is wel een nare huidverwonding op de hiel. Met gips zal dat mooi tot rust komen en spoedig genezen. De wond die zijn vader heeft opgelopen zal er heel wat langer over doen om te helen en zal een groter litteken achterlaten. Al was het alleen al omdat de wond zo vaak opnieuw opgereten zal worden, elke keer als de kleine weer eens vrolijk achterop de fiets plaatsneemt.

Luus Koster, chirurg in opleiding