Soms, heel soms, stijg ik boven mezelf uit

Even de valse bescheidenheid aan de kant: ik functioneer gemiddeld op een 8. Daar zal niet iedereen het mee eens zijn, maar ik even wel, anders wordt het niks met dit verhaal.

Rond die 8 fluctueert het natuurlijk, met uitschieters naar beneden, zoals ik in eerdere blogs heb belicht, maar vandaag komen de uitschieters naar boven aan bod. Soms bereik ik een 9,5. Dat hangt gek genoeg niet van de patiënten af, maar puur van mezelf. Ik ben dan heel ontspannen, laat me niet afleiden door onbelangrijke dingen en heb een vrije geest waar geen stoorzenders in rond knetteren. Op sommige dagen is van die 9,5 nauwelijks iets te merken, omdat de stoet bezoekers van mijn spreekuur met een 7,2 al prima zijn geholpen. Bovensteluchtweginfecties, aambeien, verstuikte enkels, vaginale jeuk, injecties in knieën en schouders, onschuldige plekjes op de huid hier en daar, het gaat allemaal probleemloos, daar rond de 7. Dat betekent dat er veel 9,5 verloren gaat. Net zoals het kan gebeuren dat er een 9 wordt gevraagd terwijl ik op dat moment een 5,5 op de plank heb liggen. Dit herkent u mogelijk: Hier Dreigt Iets Fout Te Gaan! Gek is dat toch, dat de problemen, veroorzaakt door de uitschieters naar beneden op ons artsen zo’n zuigende aantrekkingskracht hebben. We komen, als een herkauwende koe, veel makkelijker terecht in het rondmalen van wat er fout ging, dan smakelijk genieten van wat er goed ging. Nou kom ik net terug van een cursus, waar ik heb geleerd dat ik meer aandacht moet geven aan wat er wél goed gaat. Daar gaat ie dan!

Ze kwam met haar tweede man ergens voor. Nadat dat was afgerond zag ik hoe down ze erbij zat. Ze maakte net zo’n trieste indruk als de dieren in de dierenwinkel waar ze werkte, van die konijnen in een te klein hok, u kent dat wel. ‘Hoe gaat het eigenlijk met u?’, vroeg ik. Op de een of andere manier ging er een sluis open en stroomde een bizar verhaal naar buiten. Ze was tien jaar geleden getrouwd met een man, en haar broer was min of meer tegelijkertijd getrouwd met een mevrouw. Mijn patiënte had, zoals dat heet, gekoppeld. Ze trokken een tijd best veel met elkaar op, dit pas getrouwde viertal. Haar huwelijk was geen succes en na enige tijd ging haar man ervandoor, nota bene met de vrouw van haar broer. Voor haar was het een opluchting, maar haar broer was er kapot van en ging er kapot aan. Een jaar later stierf hij aan een infarct, maar voor haar was zijn hart gebroken van verdriet. Zij was zich meer en meer schuldig gaan voelen over de dood van haar broer, bezocht zijn graf nog steeds wekelijks en kwam er iedere keer tot op het bot beklemd vandaan. ‘Dus u bent veroordeeld tot levenslang’, zei ik. Ja, dat was ze. ‘Hebt u een advocaat?’, vroeg ik. Ze keek me verdwaasd aan. ‘Dan ben ik dat nu. Edelachtbare, deze vrouw is veroordeeld voor een misdrijf dat ze niet heeft gepleegd. Sterker nog, ze heeft enorm geleden onder de misdaden van anderen. Er is, zoals u kunt zien geen enkel bewijs en ze heeft bijna tien jaar onschuldig in zichzelf opgesloten gezeten, dus ik verzoek u haar onmiddellijk in vrijheid te stellen en haar te verlossen van haar schuld.’ Ik liet een pauze vallen en zei toen met enige stemverheffing: ´De rechtbank verklaart verdachte onschuldig en pleit haar vrij van alle schuld. Ze wordt hier en nu vrijgelaten uit haar kerker.’ Ze keek me nog steeds stomverbaasd en sprakeloos aan, stond op en zei bij het openen van de deur alleen maar: ‘Ja.’ Ik bleef achter, net zo sprakeloos als zij. Ik had het gevoel dat ik door acht etages naar beneden was gevallen. Toen ik weer was opgekrabbeld, vroeg ik de assistente om haar later die dag te bellen en een afspraak voor over een week te regelen.

Het roze leren jasje dat ze een week later droeg staat nog op mijn netvlies. Ze was verlost. Op onverklaarbare wijze was in een kwartier tijd dit verstikkende juk van haar afgevallen en, bleek in de jaren erna, is niet meer teruggekomen.

Als ik het zo teruglees kan ik het moeilijk geloven en toch is het precies zo gegaan. Er werd een 9,5 gevraagd en die had ik die dag nou net in de aanbieding. Er stond niets in de weg tussen mij en die vrouw. Ik liet mijn limbische systeem (of zo) ongestoord zijn gang gaan en deed precies wat nodig was. Helaas weet ik niet waarom ik het deed, laat staan dat ik het op afroep kan herhalen, maar het is er toen op die dag geweest!