Sneller dan Schoof

Vorige maand liep premier Schoof mee met de halve marathon van Amsterdam. Schoof liep de 21,095 kilometer in een tijd van 1:53:00. Hij staat bekend als een fanatieke marathonloper. Zijn commentaar na afloop: ‘Het was wel even werken!’ Schoof liet zich ‘lekker enthousiasmeren door het publiek’ en werd onderweg aangemoedigd. ‘Hé, Dickie!’ ‘Hé, Schoofie!’ ‘Hé, onze minister-president!’

Twintig jaar geleden was ik zelf nog in de ban van het langeafstandslopen. Vooral de halve marathon. City-Pier-City, AMC-loop, Dam-tot-Damloop en vele andere. Mijn beste tijd op de halve marathon is 1:47:14. Sneller dan Schoof! Waarom deed ik het? Je uithoudingsvermogen neemt toe, je gewicht neemt af, en zo’n runners’ high is heerlijk. Hoewel dat niet elke keer optreedt. Na afloop voelt het nog lang goed.

Zou je het ook preventie mogen noemen, dat fanatieke hardlopen? Kort voor Schoofs prestatie schreef Esther van Fenema een column in MC over het P-woord. Daarin hinkt zij op twee gedachten. Enerzijds kan zij het woord preventie niet meer horen. Iedereen praat erover en het komt maar niet van de grond. Anderzijds vindt ze het heel belangrijk. Ze pleit voor een ministerie van Preventie! Daar geloof ik nu weer niet in. Dat is de verkeerde weg. Je bereikt geen doelen door idealen te verambtelijken. Dat leidt tot bureaucratie en stilstand.

De tragiek van preventie is dat de effecten zich pas op lange termijn manifesteren. Van Fenema citeert de VWS-begroting: ‘Het lukt onvoldoende om investeringen in preventie vooraf te relateren aan besparingen later.’ Politici denken nooit verder dan vier jaar vooruit. Dat is te kort voor preventie. En als het gaat om de effectiviteit van al die voorlichtingsprogramma’s, meer bewegen en zo, dat heeft nog meer tijd nodig. Wat niet binnen vier jaar EBM-bewezen werkt, is niet effectief, zo redeneert de overheid. Een minister van Preventie moet veel langer ‘zitten’ om te scoren, en dat is in een land als Nederland onmogelijk. Denk alleen maar aan al die kabinetscrises.

Toen ik in de jaren tachtig met hardlopen begon, drie keer per week op het fietspad langs het Apeldoorns Kanaal, was ik de enige loper. Vaak werd ik uitgelachen of nageroepen. Honden liepen je achterna of besprongen je. Geleidelijk nam die ellende af. Na tien jaar was ik niet meer de enige. Er kwamen meer hardlopers, veel jongere, kleurrijk uitgedost, maar ook oudere, puffend en steunend, vaak veel te warm gekleed, maar ze liepen! En ze bleven lopen. Je ziet nu overal hardlopers. Niet alleen meer langs het kanaal. Je ziet ze zelfs op dinsdag in de lunchpauze op industrieterreinen hun rondjes draaien. Steeds met koptelefoons op en geavanceerde meetapparatuur om de bovenarm. Inmiddels kijk ik toe vanaf de zijlijn. Ook hardlopen eist zijn tol. Gelukkig ligt Schoof nog op koers. Ik zie uit naar zijn volgende halve of hele marathon. Wie is sneller dan Schoof?

Ik geloof in voorbeeldwerking. Zoek de goede influencers en laat ze lopen! Schoof heeft het voorbeeld gegeven. Voor mij is zijn halve marathon zijn beste prestatie sinds hij premier is.