Blogs & columns
Blog

Slechte patiënt - Michael van Balken

7 reacties

Zondag 14 december werd ik opgehaald. Thuis. Met ‘the works’: sirenes, zwaailicht. Grote ambulancebroeders ondernamen no-nonsense actie en voerden me af op een brancard... Niet dat ik ze zelf gebeld had: met de opkomende druk op mijn borst vond ik zelf dat ik nog best naar de huisartsenpost kon rijden. Gelukkig dacht mijn vrouw daar duidelijk anders over.

Je zou denken dat voor een dokter die zijn mond vol heeft van ‘samen’, van ‘participatory health care’, van ‘mondige patiënten’, ik wel klaar zou zijn om een keer een rol aan de andere kant van de tafel in te nemen. Niets blijkt minder waar. Ik kan met geen mogelijkheid de namen reproduceren van de verpleegkundigen óf de cardioloog in opleiding die mij op de eersteharthulp meermalen bezochten, bevroegen, of van informatie voorzagen. Ik heb me laten overdonderen, me aan allerhande testen onderworpen waarvan ik de uitslagen deels nu nog niet weet en ik heb me naar huis laten ontslaan met vervolgafspraken waar ik voor een belangrijk deel niet over meebesliste. ‘Heat of the moment?’ Misschien. Maar ook op de polibezoeken in de week daarna kwam minstens de heft van wat me bezig hield, niet op tafel. Slecht dan van die artsen? Nee, ik was zelf verre van assertief genoeg om de rol die ik voor patiënten juist zo propageer goed te vervullen.

Ik ben een dokter die de mond vol heeft van ‘compassion for care is ook compassie voor jezelf’. Ik zou niet alleen anderen die spiegel moeten voorhouden, maar er ook zelf wel eens in mogen kijken. Dat valt tegen. Ik kan echt enorm veel dingen opnoemen die helemaal anders moeten wil deze waarschuwing geen voorbode worden van groter drama. Enorm veel dingen die aangepast moeten worden in werk, lifestyle, thuis, nou ja, vrijwel overal dus. En zelfs nu vertel ik graag iets te stoer en veel te bagatelliserend aan anderen over wat er is gebeurd.

Feit is dat mijn dokter-zijn als sneeuw voor de zon verdween toen ik neerging zondag. Ik ben als de dood voor wat er uit de onderzoeken kan komen, net als voor de uitslag dat er niks duidelijks uitkomt en ik ‘voor niets’ zoveel onrust heb veroorzaakt. Ik ben als de dood voor bijna elk onderzoek dat ik moet ondergaan, en het zijn er nogal wat. Ik schrik van elke sirene en ontwijk zoveel mogelijk bekenden, bevreesd voor de blikken vol niet uitgesproken medelijden, en de wel uitgesproken lief bedoelde adviezen. Mij als patiënt ‘damaged good’ vóelen, krijg ik als dokter niet weggeredeneerd met ‘dat is onzin’.

Hoewel ik nog midden in de testen zit, weet ik inmiddels dat het wel goed komt. En er wordt gezegd dat je als dokter alleen maar kunt groeien, als je zelf eens echt ziek bent geweest. Een betere dokter. Misschien. Nu voel ik me vooral nog een slechte patiënt.


Michael van Balken

  • Michael van Balken

    Michael van Balken is uroloog in het Rijnstate Ziekenhuis in Arnhem, met als speciale interessegebieden zowel functionele als reconstructieve urologie.  

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.