Slechte patiënt - Michael van Balken
7 reactiesZondag 14 december werd ik opgehaald. Thuis. Met ‘the works’: sirenes, zwaailicht. Grote ambulancebroeders ondernamen no-nonsense actie en voerden me af op een brancard... Niet dat ik ze zelf gebeld had: met de opkomende druk op mijn borst vond ik zelf dat ik nog best naar de huisartsenpost kon rijden. Gelukkig dacht mijn vrouw daar duidelijk anders over.
Je zou denken dat voor een dokter die zijn mond vol heeft van ‘samen’, van ‘participatory health care’, van ‘mondige patiënten’, ik wel klaar zou zijn om een keer een rol aan de andere kant van de tafel in te nemen. Niets blijkt minder waar. Ik kan met geen mogelijkheid de namen reproduceren van de verpleegkundigen óf de cardioloog in opleiding die mij op de eersteharthulp meermalen bezochten, bevroegen, of van informatie voorzagen. Ik heb me laten overdonderen, me aan allerhande testen onderworpen waarvan ik de uitslagen deels nu nog niet weet en ik heb me naar huis laten ontslaan met vervolgafspraken waar ik voor een belangrijk deel niet over meebesliste. ‘Heat of the moment?’ Misschien. Maar ook op de polibezoeken in de week daarna kwam minstens de heft van wat me bezig hield, niet op tafel. Slecht dan van die artsen? Nee, ik was zelf verre van assertief genoeg om de rol die ik voor patiënten juist zo propageer goed te vervullen.
Ik ben een dokter die de mond vol heeft van ‘compassion for care is ook compassie voor jezelf’. Ik zou niet alleen anderen die spiegel moeten voorhouden, maar er ook zelf wel eens in mogen kijken. Dat valt tegen. Ik kan echt enorm veel dingen opnoemen die helemaal anders moeten wil deze waarschuwing geen voorbode worden van groter drama. Enorm veel dingen die aangepast moeten worden in werk, lifestyle, thuis, nou ja, vrijwel overal dus. En zelfs nu vertel ik graag iets te stoer en veel te bagatelliserend aan anderen over wat er is gebeurd.
Feit is dat mijn dokter-zijn als sneeuw voor de zon verdween toen ik neerging zondag. Ik ben als de dood voor wat er uit de onderzoeken kan komen, net als voor de uitslag dat er niks duidelijks uitkomt en ik ‘voor niets’ zoveel onrust heb veroorzaakt. Ik ben als de dood voor bijna elk onderzoek dat ik moet ondergaan, en het zijn er nogal wat. Ik schrik van elke sirene en ontwijk zoveel mogelijk bekenden, bevreesd voor de blikken vol niet uitgesproken medelijden, en de wel uitgesproken lief bedoelde adviezen. Mij als patiënt ‘damaged good’ vóelen, krijg ik als dokter niet weggeredeneerd met ‘dat is onzin’.
Hoewel ik nog midden in de testen zit, weet ik inmiddels dat het wel goed komt. En er wordt gezegd dat je als dokter alleen maar kunt groeien, als je zelf eens echt ziek bent geweest. Een betere dokter. Misschien. Nu voel ik me vooral nog een slechte patiënt.
Michael van Balken
M.R. van Balken
Uroloog,
Naar aanleiding van bovenstaand blog samen met blog "Slechte Dokter" http://medischcontact.artsennet.nl/Opinie/Blogs/Michael-van-Balken/Bericht-Michael-van-Balken/149231/Slechte-Dokter-Blog-Michael-van-Balken.htm verscheen in Trouw (29 april 2015) ee...n uitgebreid interview met de titel" Goede dokter, slechte patiënt". Voor de geïnteresseerden is het stuk in PDF hier vindbaar:
http://ow.ly/d/3fLn en http://ow.ly/d/3fLp
M.Biesaart
jurist, Utrecht
lees The Doctor van E.E.Rosenbaum,
er is n film van het boek gemaakt bovendien,met William Hurt in de hoofdrol,
hetzelfde thema, ontroerend mooi.
Oud boek, maar nog te krijgen via internet.
W. van der Pol
Ziekenhuisapotheker, Delft
Het valt niet mee om Patient te zijn. Ik ben het al een tijdje en nog steeds ben ik zogenaamd flink als ik zwak moet zijn, houd ik me stil als ik assertief moet zijn. Gelukkig gaat mijn vrouw vaak mee met de behandelingen en polibezoeken. " Ga je de...ze keer alleen?" Vraagt ze dan. Wat mag ik niet vergeten te vragen. Het is continu opletten. Een paar jaar geleden was er de co-Patient. Geen slecht idee. Ik weet niet of dat nog bestaat. Al met al kun je in de acute fase van je "ziekte" maar het beste het patient zijn overdragen aan je vouw en kinderen, die met de artsen en verpleegkundigen kunnen communiceren. Dat heeft mij ontzettend geholpen.
J.M.C. van Dam
Psychiater, AMSTERDAM Nederland
Beste Michael, ik denk dat iedere dokter die aan de andere kant terecht is gekomen en waarbij er meer aan de hand was dan een routineklus, hierover mee kan praten. Je onthoudt nog niet de helft van wat er is gezegd. En hoe moet je beslissen wat goed ...is, als er een keuze is? De term "participatory health care" is mooi, maar niet voor iedereen in alle omstandigheden. En ik denk dat het goed is als we ons blijven realiseren, dat wat voor ons dagelijks werk is, voor de patient een major life event is, met alle emoties en ontregelingen vandien. Dat legt een extra verantwoordelijkheid op onze schouders.
Sterkte Michael!
M.C. Laseur
huisarts, DOORWERTH Nederland
Beste Michael, dank je voor je eerlijkheid en openheid in het laten zien van je kwetsbaarheid en menselijkheid. Als we dat in de gezondheidszorg wat meer kunnen laten zien komt er weer meer ruimte voor echte geneeskunst. Prachtig! Ik wens je een goed... herstel. Hartelijke groet, Marijke Laseur, huisarts
D Hairwassers
Patient advocate borstkanker,
Beste Michael, he jakkie, ik wou dat je deze 'ontwikkelmogelijkheid' bespaard was gebleven, maar nu deze op je pad is gekomen, hoop ik dat je er het beste van mee kunt nemen en er een nog betere dokter van wordt. Ik wens je beter-schap, als patiënt e...n als arts. Bedankt voor het delen.
M.D. Oosterhoff
psychiater, THESINGE Nederland
Allereerst beterschap. Mooi dat je open bent over je belevingen.
Wordt je er een betere dokter van? Dat weet ik niet. Misschien was je dat al.
Patient zijn , niet de regie hebben, afhankelijk zijn van zorg ipv zorg verlenen. Poeh, dat lijkt mij ook ...niet makkelijk. Sterkte ermee.