Skinny jeans

U bent beller nummer veertien, klinkt de computerstem als ik maandagochtend het gezondheidscentrum bel. Ik heb een week geleden mijn scheenbeen gestoten. Gisteren voelde ik bij het sporten de blauwe plek kloppen en in de kleedkamer bleek mijn hele onderbeen gezwollen. Toch maar even naar de huisarts.

‘Cellulitis’, zegt de waarnemer en schrijft antibiotica voor. Vrijdag kan ik er nauwelijks meer op staan door de pijn. Na een korte blik op het been vermoedt een andere waarnemer een abces en stuurt me naar het ziekenhuis. De assistent chirurgie op de SEH zal er wel even naar kijken.

Een paar uur later sta ik weer buiten. Het abces is ontlast. ‘Driemaal per dag de douchekop erop zetten en goed spoelen. Over tien dagen terugkomen op de poli.’

In mijn vakgebied heeft ervaringsdeskundigheid een belangrijke plek verworven. Zo maken in psychiatrische instellingen ervaringsdeskundigen vaak deel uit van behandelteams. Mijn eigen ervaring met recidiverende depressies zet ik regelmatig in bij behandelingen in mijn solopraktijk. Wat ik nu meemaak voegt daar nog een dimensie aan toe.

Dat de druk vanuit het abces is weggevallen, is een verlichting. Maar die douchekop erop doet f*cking pijn. Bovendien vind ik het er naar uitzien, zo’n gat met die holte eronder in mijn been. De assistent chirurgie had haar vinger in de wond gestoken en de zooi eruit gehaald. Ik vraag mijn man voor het spoelen. Terwijl ik mijn kiezen op elkaar zet, spoor ik hem aan om de waterstraal harder te zetten. ‘Anders gaat de prut er niet uit!’ Maar de snijdende scherpe pijn is slecht te verdragen. Ik voel me een watje. En ik maak me zorgen want ik heb ook wat verhoging. ‘Wat heb je aan pijnstilling genomen?’ vraagt de dienstdoende als ik bel voor overleg. Daar hadden ze niets over gezegd na de operatie. Omdat ik zelden pijnmedicatie gebruik, was het niet in me opgekomen. ‘En het idee van het spoelen van de wond is dat die open blijft. Niet om alle pus eruit te spuiten’. Ik bloos en stamel ‘bedankt, sorry voor het storen’ en ga op zoek naar paracetamol.

Mijn wond geneest voorspoedig. Bij een controle op de poli vraag ik de chirurg hoe lang het duurt voor er geen deuk meer in mijn been zit. Hij lijkt heel even te twijfelen maar zet dan zijn voet naast mij op de onderzoeksbank. Hij wijst naar zijn scheenbeen en begint zijn skinny jeans op te stropen. Ik voel me een beetje ongemakkelijk en maak me plaatsvervangend zorgen of de broek nog wel terug omlaag kan. ‘Kijk.’ Hij toont mij een groot litteken net onder zijn knie, licht verzonken. ‘Zo wordt het waarschijnlijk, maar dat kan nog wel een paar weken duren.’ Door zijn onconventionele antwoord val ik uit mijn stoere-dame-pose en borrelen spontaan nog een paar vragen op. Gerustgesteld ga ik met een glimlach weer huiswaarts.

Deze ervaringen als patiënt houden mij een spiegel voor. Hoe vaak vergeet ik dat je zorgen maken iets doet met je assertiviteit en denkvermogen? Dat patiënten mij soms niet willen belasten en daarom niet alles vertellen? Dat ze wel intelligent en stevig lijken maar dat daaronder soms onzekerheid en angst schuilgaan?

Ik gun elke patiënt een arts die zelf ook af en toe patiënt is. En die ervaring integreert in het werk. Van psychiatrie tot heelkunde.