Rot op, Tim Hofman
3 reactiesIk ben fan van Tim Hofman. Ik vind dat hij hele mooie en relevante televisie maakt. Hij komt op voor de bedrogen burger, voor de scholier in een oneerlijk systeem, voor slachtoffers van misbruik door beroemde artiesten. Hij maakt een prachtig en open programma over jonge mensen die doodgaan. Een programma dat ik nooit meer wil kijken, nadat ik tijdens mijn zwangerschap van mijn oudste dochter zo ontzettend heb moeten huilen om een vrouw met twee dochtertjes en baarmoederhalskanker. Het leek eerst beter te gaan, maar het loopt dan toch niet goed af.
Als iemand het vraagt, dan ben ik niet per se bang voor de toekomst, of om toch weer of meer ziek te worden, of om dood te gaan. Omdat dat me niet helpt. ‘Ik probeer vooral NU te leven’ zeg ik dan. En dat probeer en voel ik ook echt zo.
Toch, als ik het niet verwacht, duikt soms Tim Hofman op in mijn gedachten. De dokter belt om het over een uitslag te hebben: ik zie mezelf al ‘herinneringendozen’ maken voor de zusjes, voor als ze later groot zijn. Met Tim naast me die zegt dat het er mooi uitziet.
We staan bij een Sinterklaas-intocht te zwaaien, en ineens zie ik Tim Hofman voor me, die op de rand van mijn bed zit volgend jaar, en die vraagt of ik toen had verwacht dat dit de laatste keer zou zijn dat ik hierbij was.
Met het optuigen van de kerstboom – ik was door chemo en bestraling te moe om die boom te helpen sjouwen – zie ik een flits van een speech naast een kist. Tim klopt een vriendin troostend op de schouder, en lacht mee om een door mij niet geheel gepast uitgekozen nummer dat door de ruimte schalt.
Hij is er niet vaak, maar soms ineens wel. Ik zie hem duidelijker voor me dan mezelf. Ik zie vriendelijke ogen, een lach, een oorbel, tattoos waar een van mijn lievelingsgedichten tussen staat. Ik ken hem niet persoonlijk. Ik ben niet eens terminaal of jong genoeg om aan het programma mee te doen.
We maken plannen voor oud en nieuw, voor vakanties volgend jaar. Ik heb er zin in. Als ik daarna de keuken opruim, zie ik even Tim naast mijn man lopen in een terugblik van het seizoen, het is in de zomer. Ze hebben het over wat ik gewild zou hebben. Ik gooi een beetje harder dan nodig een snijplank in een la. Het beeld is weg.
ROT OP, Tim Hofman. Wat ik wil is dat je weggaat en wegblijft.
En dan denk ik aan het gedicht, van Rilke, in de Engelse vertaling op zijn linkerarm.
Let everything happen to you: beauty and terror. Just keep going. No feeling is final.
Vooruit dan maar. Dit hoort er blijkbaar ook een beetje bij. Laat de imaginaire Tim dan nog maar af en toe een stukje meekijken, terwijl ik doorga en probeer in het nu te leven.
No feeling is final.
Ook van Marije van der Meer
chirurg , tijdelijk in de Falklands
Wat een indringendheid weer. Ik hoop dat je nog heel lang je inzichten in de keerzijde van ons vak mag delen, opdat wij allen gepastere zorg leveren. Het allerbeste voor het nieuwe jaar.
Patient advocate borstkanker en erfelijke aanleg voor borst- en eierstokkanker, Huissen
Slik..... OML laat je zo ontzettend in je 'worst case scenario' kijken. En het enige dat je dan kunt concluderen is dat je geen voorschot kunt nemen op toekomstig leed. Niemand weet hoe de toekomst eruit gaat ziet en wat die gaat brengen. Als het hel...pt om van elke dag het beste te maken, om niet uit te stellen wat echt belangrijk is, dan is dat wel mooi. Hope for the best, prepare for the worst. En dan hoop ik en duim ik heel hard dat jij heel oud wordt en elke dag dubbel en dwars geleefd hebt.
(en ik weet ook wel dat ik altijd geïrriteerd raakte als mensen zeiden dat zij óók onder een bus terecht konden komen. Altijd een bus ook. Zucht. Na kanker neemt je risico om onder een bus terecht te komen niet af. Door chemobrein verhoogt die kans wellicht zelfs. Daarbij heb je nog een extra risico dat gepaard gaat met deze rotziekte... Je leert wel dealen met die angst, maar gemakkelijk is het niet...)
I.E. van Hövell tot Westervlier - Ullmann
Huisarts
Wat een pareltje weer, Marije.♥️