Roodgelakte nagels

Als academisch traumachirurg kan ik niet zonder psychiater. En dat is niet alleen omdat ik er met een getrouwd ben. Ik zal u uitleggen waarom nog meer.

Winter 2014. Ik ben vijfdejaarsaios en heb nachtdienst. Als differentiant (vijfde en zesde jaar van de opleiding tot chirurg) doe je voorwachtdienst. Je functioneert eigenlijk als chirurg, maar je hebt een achterwacht om op terug te vallen. Kortom: leuk, dienst! Bovendien is mijn vrouw zwanger van ons eerste kind, dus life is good.

Traumasein gaat. Jonge vrouw vanaf het balkon naar beneden gesprongen met haar 3 maanden oude baby. Baby in levensgevaar naar ander academisch centrum gebracht. Overtillen, van de plank en nakijken. Inderdaad ABC-stabiel, verward maar aanspreekbaar en enkelluxatiefracturen beiderzijds. Wat me verder opvalt: zeer verzorgde handen, dure ringen en roodgelakte nagels.

We gaan naar ok. We plaatsen twee fixateurs op beide onderbenen. Daarna word ik gebeld. Of ik kan overleggen met de kinderintensivist uit het andere academische centrum. Mevrouw moet eigenlijk toestemming geven voor donatie, haar 3 maanden oude baby is hersendood. Holy shit! Baby hersendood? Nu toestemming geven? Wat denk je zelf? Ze is net met kind en al naar beneden gesprongen. Ze heeft geen idee!

Ik bel de dienstdoende psychiater die in huis komt. Samen bellen we de partner. Hij vertelt. Hoe hij heeft aangeklopt bij iedere mogelijke instantie omdat het niet goed ging met zijn net bevallen vrouw. Dat niemand hem kon of wilde helpen. Dat hij ten slotte maar zijn moeder en zus had opgetrommeld om haar te ondersteunen. Dat ze even aan de aandacht was ontsnapt. En nu dit.

Dit is dus een postpartumpsychose. Met een verschrikkelijke afloop. Ik vind dat ik vrij redelijk in de wedstrijd zit die traumachirurgie heet. We zien af en toe vreselijke dingen maar meestal glijdt het wel van me af. Nu niet. Als ik thuiskom en mijn zwangere vrouw zie, stort ik in.

Mijn achterwacht heeft hetzelfde probleem. Heel slecht geslapen. De dagen daarna hebben we samen veel nagepraat, een hoop koffie gedronken en nog een traan weggepinkt. Optimale nazorg voor mij als aios dus, niet onbelangrijk. Maar goed, life goes on en ook dit schijnt onderdeel van ons werk te zijn.

Onze psychiaters schrijven ter lering een artikel over deze casus in het Nederlands Tijdschrift voor Geneeskunde. ‘Een postpartumpsychose vereist snelle herkenning en acuut en doortastend optreden.’ Als traumachirurgen doen wij niet anders dan snel herkennen en acuut, doortastend optreden. Dat deel begrijpen we, de rest van de psychiatrie meestal niet. Daarom zit er een psychiater bij onze grote visite en die is hard nodig. Meestal voor de patiënten, soms ook voor ons.

Vijf jaar later. Opleiding afgerond, fellow geweest en inmiddels weer terug in het UMCU als staflid. We hebben net grote visite gehad. Onze psychiater laat een foto zien. ‘Weten jullie nog…’, zegt ze. De traumachirurgische zorg was afgerond, maar de psychiaters hebben al die jaren contact gehouden. En niet voor niks. Ik zie een prachtige, blije vrouw met een pasgeboren baby. En roodgelakte nagels.