RitaLinkedin

Je kunt plotseling ziek worden. Ik kreeg opeens, op mijn 59e, ADHD. Om precies te zijn vorige week dinsdag om 16.49 uur. Ik had me aangemeld bij LinkedIn omdat ik nieuwsgierig was naar waar iedereen het over heeft en omdat Medisch Contact er ook ‘op zit’.

Maar godallemachtig, wat een ervaring is dat. Ik denk dat ik nog liever een weekend met een bad trip sta te headbangen op een heavy metal festival dan 1 minuut naar een LinkedIn-schermpje te moeten kijken. Het is een oogverdovende visuele wirwar. Een digitaal inferno. Ik overdrijf niet eens (wat ik best graag doe). Anders gezegd: ik snap er totaal de ballen van. Ik heb geen idee hoe het werkt.

Toen ik de app voor het eerst opende was het eerste dat ik te zien kreeg een cluster van 75 bij elkaar geperste mededelingen op twee vierkante centimeter met bovenaan de tekst: ‘is Barack Obama misschien iets voor u, of anders misschien Oscar de Boer, voedingsdeskundige in Zeewolde?’ Serieus. Dat komt natuurlijk omdat ik nog geen netwerk heb opgebouwd, waardoor elke Pipo de Clown aan mij gelinkt kan worden. Als je me eenmaal kent, laat je dat wel uit je hoofd.

Al scrollend worstelde ik me door foto’s, filmpjes en hoofden van totaal onbekende mensen. Veel stafleden en beleidsmedewerkers - blijkbaar denkt het algoritme nu nog dat die bij mij aan het goede adres zijn. Heel veel ‘samen’ ook. ‘Samen maken we gezondheid beter’ (UMC Utrecht) en ‘samen gaan we voor vitale inwoners’(Sigra). En dan opeens een bericht van EAVE cosmetics met een uitnodiging om morgen door hun skin expert in de watten te worden gelegd in de Bijenkorf in Rotterdam. En omdat ik dat per ongeluk aanklikte denkt LinkedIn nu dat ik een huidprobleem heb en krijg ik een lawine van huidproducten over me heen.

Omdat ik gelukkig wel zo slim was om bij een bericht van Medisch Contact op ‘volgen’ te klikken, krijg ik gelukkig ook blogs te lezen van mijn medebloggers. Maar niet die van mezelf. Die hangen blijkbaar nog ergens in cyberspace, door niemand gevolgd of geliked. Ik kwam er daardoor achter dat LinkedIn het woord impressies gebruikt in plaats van views. Een impressie heb je als iemand langer dan 30 milliseconden naar je berichtje kijkt. Als je nóg sneller doorklikt dan 30 milliseconden telt het niet.

Toen ik met veel gepriegel mijn eerste blogje op LinkedIn plaatste werd ik meteen gefeliciteerd door het systeem, maar ik kon het vervolgens nergens meer terugvinden. Ik moest op mijn eigen hoofd op mijn homepage klikken om in een persoonlijk digitaal universum te komen waar verder nog geen hond geweest is, om mijn eigen stukje te kunnen lezen. Maar toch al 70 ‘impressies’, stond er. Er is dus opgeteld 2,1 seconden naar gekeken. Maar door wie? Om dat te weten moet je bijbetalen. Aha, dat weer.

Het roept de vraag op: wat is LinkedIn eigenlijk? Een ontmoetingsplaats voor gelijkgestemden? Een darkroom voor allerlei duistere digitale verbonden? Een matchmaker voor mensen die zijn uitgekeken op hun baan? Ik dacht altijd dat LinkedIn om ‘netwerken’ ging, maar na een kleine week caleidoscopische overstimulatie weet ik het. LinkedIn is Facebook voor TikTokkers met ADHD.

Niks voor mij.