Blogs & columns
Blog

Ridder in nood

1 reactie

De witte jas is mijn harnas, de stethoscoop mijn schild en de giraffenreflexhamer mijn zwaard. Ik laat me niet uit het veld slaan door een klein kind dat nonchalant mijn schild van zijn borst duwt. Ook niet door zijn zusje dat uitdagend mijn zwaard in haar mond stopt. Zelfs tegen de baas die honend lacht om mijn ongeloofwaardig lange gewaad, ben ik gewapend met galopperend klinkende hakken. Zo baan ik me een weg door het Geneesmiddeleeuws Kasteel. Wat ik daar in mijn schild voer? Ik red onze kleine medemens van onwelkome indringers en zal geen ouder tegen me in het harnas jagen. Aan de slag! 

Ik zie mezelf nog staan, amper een jaar geleden. Ongenuanceerd fel was ik, in mijn betoog tegen de witte jas. Een verkleedpartij die schijnautoriteit opwekt, valsspelen, als een schaap in wolfskleren je patiënten bang maken met al je intimiderende kennis. Ik bracht het punt zelf in, want na ‘mogen artsen roken?’ en ‘kun je een coassistent vragen om koffie voor je te halen?’ leek dit me een ideale kwestie voor een verhitte ethische discussie. Maar niemand onder de aanwezige medestudenten had echt hart voor een van beide kanten van de zaak. ‘Handig toch, als je je wat zekerder voelt in een uniform?’ ‘Dan komt er tenminste geen bloed op je kleren…’ ‘Maar ach, straks bij huisartsgeneeskunde trek ik hem wel uit hoor, als ze dat willen.’ 

De rebel in mij hield zich gedeisd tijdens mijn eerste werkdag als anios kindergeneeskunde. Ik sloeg braaf mijn witte tabberd om me heen, ging langs de kinderen en maakte ze blij met speeltjes uit mijn zak. En langzamerhand kwamen daar de verhalen: over overal verstopte kikkers, kabouters in hun oren, files in hun buik en monstertjes in hun bloed. Vaak bleek een stethoscoop toch wat minder eng als eerst de longen van de knuffel even beluisterd moesten worden. Of zorgde een filmpje op de iPad ervoor dat het prikken wat minder pijn deed. Soms was het zelfs zó’n feest dat ik als smurf verkleed naar binnen mocht, waardoor de besmettelijke infectieziekte plotsklaps naar de achtergrond verdween. 

Als ik iets geleerd heb tijdens mijn korte bestaan als jonge dokter, is het dat sprookjes de dagelijkse onzekerheden en de wankele emotiebalans wat draaglijker maken. Hoewel ik ervan overtuigd was dat ik een betere dokter zou zijn als ik mezelf in de puurste vorm aan mijn patiënten zou tonen, zijn het wel de ‘doe je eens anders voor’-tips van collega’s geweest die me meer dokter hebben laten voelen. Eerst lachte ik nog om de opgedrongen waan om als keizer bij een patiënt naar binnen te lopen. Of om mijn uitgelopen poli, omdat ik ter voorbereiding zo nodig twee minuten in supermanhouding in het wc-hokje moest gaan staan. 

Maar nu! Nu heb ik mijn rol aangenomen en trek ik als ridder in nood ten strijde. Ik ben een beetje held geworden, en weer een beetje kind. En óf dat mijn puurste vorm is. 

  • Alise van Heerwaarde

    Alise van Heerwaarde werkt als anios kindergeneeskunde in het Juliana Kinderziekenhuis in Den Haag.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.