Rape and torture
3 reacties‘Zulke heftige casuïstiek zien we niet vaak hoor’, vertrouwt de gynaecoloog me toe als we samen de lift instappen. ‘Ik dacht alle rape and torture cases wel even gehad te hebben na Samos’, antwoord ik. ‘Het hier dan in Nederland weer tegenkomen, is wel erg confronterend.’
Het is mijn tweede werkdag in Nederland en we komen net uit de kamer van een hoogzwangere jonge vrouw. Toen de casus vannacht werd overgedragen viel letterlijk mijn mond open.
Niet zo professioneel, dacht ik nog, maar dit verhaal was te bizar. De vrouw was die nacht haar huis uitgerend nadat haar ruim 20 jaar oudere partner haar voor de zoveelste keer fysiek mishandelde. Hij had haar met het haar hoofd tegen de grond geslagen, aan haar haren door het huis gesleept en was op haar buik gaan staan, want hij wilde de baby niet meer.
Als ik haar in haar bed zie liggen, doet ze me inderdaad denken aan de vrouwen op Samos, alleen is zij kleiner, bleker, afweziger. De meeste verkrachte en mishandelde vrouwen die ik op Samos zag waren grote, donkere vrouwen uit de Sub-Sahara die gebroken en beschadigd waren maar vaak nog een duidelijke oerkracht hadden om door te gaan. Dit meisje is fysiek en mentaal fragiel. Ze is graatmager met een bolle babybuik. Alleen al een blik op haar bed maakt me emotioneel. Als haar enige contactpersoon in Nederland haar verhaal vertaalt, klinkt het bijna te absurd om waar te zijn.
De gynaecoloog, ook oud-tropenarts, voert een geweldig gesprek met de vrouw. Ze stelt de nodige vragen, maar duikt niet de diepte in van de mishandeling. De verpleegkundige vraagt of de patiënte zich veilig voelt in het ziekenhuis, wat zij bevestigt. Ze krijgt een nieuwe identiteit, de politie wordt ingeschakeld en er wordt een schuilplaats voor de vrouw geregeld. Ze krijgt een nieuwe kans op een nieuw, veilig leven. Maar ze heeft daar wel een hele hoge prijs voor moeten betalen.
‘Wat ik niet kan geloven, is dat vrouwen die via Griekenland of Italië eindelijk in Europa belanden in Nederland in de mensenhandel terechtkomen. Wie doet dat?!’ reageert de gynaecoloog op mijn opmerking over Samos. Ik vertel haar hoe ongelooflijk het voor mij blijft dat er zoveel ellende in de wereld is. En hoewel alles went – ook rape and torture cases – dat besef me elke keer weer opnieuw verdrietig maakt. Ik vertel over mijn tropencoschappen en hoe graag ik terug wil naar de landen die ik bezocht om daar te helpen. Maar dat deze casus me ook weer doet beseffen hoe belangrijk het is om in Nederland te werken. Ook hier valt immers nog steeds genoeg te verbeteren. Zodat het hopelijk op een dag écht klaar is met alle rape en torture cases.
ook van Stephanie Thierens
Valentine Endtz
huisarts in opleiding, Amsterdam
Tragische casus. Wel een algemene opmerking: het schetsen van "grote, donkere vrouwen uit Sub-Sahara Afrika" als mensen met een bepaald soort "oerkracht" is op zijn minst onwenselijk. Dergelijke stereotypes vinden hun oorsprong in het goedpraten van ...slavernij door witte mensen, die beweerden dat zwarte mensen sterker zijn en minder pijn voelen. In het verlengde daarvan werden bijvoorbeeld gynaecologische ingrepen geoefend op zwarte vrouwen zonder enige verdoving, want hun pijndrempel zou hoger zijn. Uit onderzoek blijkt dat ook vandaag de dag mensen van kleur minder snel pijnstilling krijgen dan witte mensen.
Woordkeuze is allesbehalve neutraal. Woorden hebben invloed op denkpatronen, en andersom. Is het geschetste "onderscheid" echt nodig voor de inhoud van de column?
Marike Ooms
huisarts, Nijeveen
Beste Stephanie,
Ik heb het gezien op Lesbos waar ik een paar keer geweest ben. Maar ik zie en hoor het hier in Nederland. Wat hen overkomen is ver weg, maar ook wat hier in Nederland gebeurt. Daar moeten we onze ogen en oren voor openhouden.
Wee...s welkom om een keer op mijn werkplek mee te kijken op het AZC.
Menno Oosterhofg
Psychiater, Thesinge
Aangrijpend verhaal. En ik heb respect voor je wil te helpen en je betrokkenheid die zo duidelijk spreekt uit dit blog en de keuzes die je maakt.