Radio 10: ‘Een beetje van alles’

‘Bent u claustrofobisch?’ Ik denk het niet. Maar ik heb ook nog nooit geprobeerd om in een kleine buis te liggen. Ja oké, een keer in zo’n waterglijbaan. Dat vond ik niet per se fijn, maar dat had meer te maken met die landing via een trechter in een zwembad.

Ik moet de vragenlijst die ik online had ingevuld nog een keer invullen met potlood. Ik kan hem niet laten zien op mijn telefoon, want ik heb geen bereik in dit bunkergedeelte van het ziekenhuis. Daar had ik geen rekening mee gehouden, zoals geldt voor alles wat met deze kanker te maken heeft.

De vragenlijst is wel een makkie. Ik ken deze patiënt heel goed. Geen pacemakers of piercings. Geen kunstknie. Voor zover ik weet geen metaalsplinters in het oog. Ik probeer heel hard niet te denken wat er dan gebeurt met die splinter als er een grote magneet omheen draait, maar dat mislukt. Dokter en Patiënt, en ook goed voor het schrijven van horrorfilmscripts.

Met een infuus in m’n arm mag ik gaan liggen op een hard plankje. Ik krijg ook oordopjes en een koptelefoon en een soort verzwaringsdeken, maar dan alleen op mijn buik. ‘We doen Radio 10 aan’, zegt de medewerker. ‘Dat is een beetje van alles.’

Van alles begint met ‘ForeverYoung’ van Alphaville. De machine zoemt. Blijkbaar ken ik deze tekst want ik neurie in gedachten mee: ‘hoping for the best but expecting the worst’. Ik probeer heel stil te blijven liggen en weet eigenlijk niet of ik hierom moet lachen of huilen. ‘Do you really want to live forever?’ Best wel. Of liever dat, dan het alternatief.

Ik denk dat het haast niet ongelukkiger kan qua nummer, maar dan begint John Mayer tussen de klikken en grommen van de scan een slijmliedje te zingen over dochters. Niet aan die dochters denken. Niet aan ze denken. Niet denken aan hoe je ze gaat missen als dit misgaat.

Er loopt al een traan mijn haar in en voor ik het weet heb ik gedacht aan de poppen, de tekeningen, de krullen, de zachte spekarmpjes en de drie verschillende manieren van MAMAAAA roepen. Houd op. Focus op je ademhaling. Ik duw de snikken terug onder dat zware schort. Dat gaat nog minder goed dan de beelden die ik had bedacht van die gescheurde oogbal.

‘We doen dit even opnieuw want het is een beetje bewogen.’

Ik voel me alsof ik in De Grote Meneer Kaktus Show zit. Wat heb je nu geleerd, spelende vrouw?

Ik ben niet claustrofobisch, maar ik kan niet tegen Radio 10.