Puppy peepshow

En plotseling wordt mijn beeldschermpje gevuld met een superschattige mollige puppy die nog maar met moeite zijn oogjes kan openhouden. Oké. Deze wending in een postoperatief pathologie-uitslaggesprek heb ik nog niet eerder meegemaakt. ‘Uhm, ja heel schattig.’ ‘Want ze zijn nu bijna zes dagen oud en ze zijn al helemaal gewend om opgepakt te worden. De moeder is ook zo’n lieverd, zo relaxed, met haar zes baby’s.’ ‘Ah, ja. Mmmh. Nog even over de bestraling die u moet ondergaan…’

Sinds de intrede van het videobellen is er een heel nieuwe dimensie in mijn poli bijgekomen. Ik kom in ene bij de mensen thuis. Ik zie behangetjes, gordijnen, lampen, kleuren, meubels, huisgenoten (soms ook van het niet-menselijke soort) en bijzondere snuisterijen, die mij af en toe sterk afleiden van het gesprek (‘wat is dat?’).

Soms zie ik het hoofd van de patiënt in zijn geheel, meestal alleen een voorhoofd, soms alleen een trui, of de ruimte tussen die twee waarmee ik het gesprek voer.

En dan is er de nieuwe mogelijkheid tot het doen van virtueel lichamelijk onderzoek en dan met name: de inspectie. Soms lijkt het een heuse peepshow en voel ik me voyeur. Iets waar ik in de spreekkamer nog nooit last van heb gehad. En het blijkt nog helemaal niet makkelijk om de boel goed in beeld te brengen. Een draaiend scherm, slagschaduw, halve beelden, overbelichting of juist onderbelichting, te veel ingezoomd: waar kijk ik nu eigenlijk naar? ‘O ja, nee, inderdaad, anders doet u eerst even uw gordijnen dicht als u inkijk van de straat hebt. Ik wacht wel even. Ah, daar bent u weer. Uh, ja, graag even een beetje uitzoomen. O, uw arm is niet langer? En als u de telefoon dan even neerzet? O nee, nu zie ik alleen uw navel.’

Ook de postoperatieve service van het verwijderen van wondolie doen we nu op afstand. ‘Ja, dat hoekje, trekken maar, ja, even gevoelig? O wacht, uw scherm is omgevallen. Bent u daar nog? Ik zie alleen uw plafond. Hallo? Ja, u kunt gewoon aan het folie trekken, u kunt niets kapotmaken. Ja, heel goed, even volhouden.’

Ik vraag me intussen af wat ik moet doen als iemand echt bewusteloos raakt tijdens het videoconsult. 112 bellen en zoek-mijndossier-GPS-functie inschakelen? Ik moet er niet aan denken, zou me vrij machteloos voelen op zo’n afstand. Maar goed, is ook een vrij conceptuele gedachte, want in mijn spreekkamer valt er ook zelden iemand zomaar neer.

‘Ja, het is een heel schattige puppy. Heel lief van u, maar ik ben iets te weinig thuis om het beestje de liefde te geven die het verdient. En vooralsnog komen ze alleen via video het ziekenhuis binnen.’