Blogs & columns
Blog

Publieke werken

Plaats een reactie

In de publieke sector is het weer uitverkoop. Nu wordt de arrestantenzorg in Nederland ‘aanbesteed’. Een paar maanden geleden werd dit tussen neus en lippen door aangekondigd in een brief van drie ministers (VWS, J&V, BiZa) aan de Tweede Kamer over de toekomst van de forensische geneeskunde.

Laten we ons dan voorbereiden op chaos, leert de geschiedenis van aanbestedingen in de zorg (WMO, jeugdzorg, ambulancezorg, enz.).

Maar wacht even, het wordt een ‘lichte’ aanbesteding, staat in de brief. Wat is dat nu weer?

Even gegoogeld, en wat blijkt: het ‘lichte regime voor sociale en andere specifieke diensten’ geldt voor zaken als maatschappelijke dienstverlening, gezondheidsdiensten, diensten op het gebied van cultuur, onderwijsdiensten, gevangenisdiensten, bepaalde juridische diensten en horecadiensten. Publieke taken, zou je zeggen. De horeca is een beetje the odd one out, maar vanwege het socialiserend effect van kroegen en dergelijke rekenen we dat toch tot ‘de publieke zaak’. Doel van een aanbesteding-lite is om het allemaal eenvoudiger te maken.

Het gekke is dat in het rapport van de commissie-Hoes over de forensisch-medische zorg (2018) nu juist werd betoogd dat arrestantenzorg géén publieke taak was, maar privaat. En dat er dús aanbesteed kon worden. Dat lijkt me tegenstrijdig.

Het past wel in het ondoorzichtige gerommel over de medische arrestantenzorg die volgens een kleine (commerciële) groep ‘los’ moet komen van de rest van de forensische geneeskunde. En dan door zzp-huisartsen moet worden gedaan. Cherrypicking, noemen ze dat. De beroepsgroep van forensisch artsen heeft dat natuurlijk nooit bepleit, de landelijke GGD’en ook niet. En met de recentelijk opgetuigde tweejarige opleiding forensische geneeskunde, waar medische arrestantenzorg een groot deel van uitmaakt, wordt dit ook niet beoogd. Ook de Landelijke Huisartsen Vereniging was het daar de afgelopen 25 jaar niet mee eens. Die vond dat arrestantenzorg de taak was van ‘gespecialiseerde GGD-artsen’.

Voor een deel snap ik het wel. Publieke organisaties zoals GGD’en zijn nogal eens duur (veel overhead!) en soms traag. Ook forensisch artsen zijn vaak behoudend bij het introduceren van vernieuwingen (bijvoorbeeld postmortale toxicologie). Dat kan allemaal leiden tot wrijving, weerzin en behoefte aan verandering, waarbij opportunisten een kans krijgen.

Nadeel is dat door uitverkoop van zorgtaken veel kennis, ervaring en goed functionerende (zorg)netwerken met het badwater worden weggegooid, met alle risico’s van dien. En publieke instellingen kunnen niet omvallen, trekken geen stekkers ergens uit en hebben geen aandeelhouders die hun investering willen cashen.

Als we nou eens afspreken dat arrestantenzorg een publieke taak blijft, dan beloven de GGD’en om bovengenoemde problemen doortastend aan te pakken. Dat voorkomt zeker een grote chaos in de Nederlandse arrestantenzorg.

  • Jeroen Timmerman

    Jeroen Timmerman is forensisch arts en werkt bij de GGD in Amsterdam  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.