Blogs & columns
Blog

Psychiater in het duin

3 reacties

Op mijn wandelingen door de duinen spreek ik verschillende zwervers. Een man die ’s morgens vroeg toen ik het strand opliep, zijn tentje uitkwam. Op mijn vraag of hij iets nodig had, verzekerde hij dat hij te eten had en hij voegde daar direct aan toe dat de Messias terug zou komen.

Een andere man – op een late zomerdag – trok een soort huifkar voort en toen ik vroeg waar het paard was, zei hij dat hij zijn eigen paard was. Maar hij had vooral belangstelling voor de overvliegende vliegtuigen, die ons volgens hem op sommige dagen in de gaten hielden. Ons vak ligt op straat.

Naast de verwarde zwervers zag ik ook de Polen die ’s morgens uit de struiken bij de eindhalte van de tram kropen, op weg naar werk of de zoektocht daarnaar. Sommige daklozen zijn in pak.

Maar deze man die ik op een wintermorgen door het duin zag lopen, was anders. Dat zag ook mijn hond, die andere zwervers ongeïnteresseerd liet passeren, maar die nu alert was en blafte. De man liep in een afgesloten duinterrein met een fiets die hij achter zich aan sleepte. Geen mountainbike waarmee iemand zich nog weleens in ruig terrein wil wagen, maar een gewone fiets. En hij vloekte, in het Engels. Hij stond even stil boven op de bunker in de zeereep, maar ook dat betonnen uitkijkpunt dat elke zomer een aantal mannen over het prikkeldraad laat klauteren, was niet het doel van zijn tocht. De makkelijkste weg om uit dat stuk duin weer op het gewone pad te komen, was over een houten hek, waar ik met de hond stond te kijken, maar óf de man had niet opzij gekeken, óf hij had ons gezien en wilde ons ontlopen. Nog steeds vloekend duwde hij zijn fiets dwars door bosschages met brandnetelstruiken heen en verdween achter een duin.

Ik vond zijn gedrag zó vreemd dat ik een bevriende duinwachter een berichtje stuurde.

Toen ik verder liep met de hond, zag ik hem weer opduiken. Hij tilde zijn fiets over het prikkeldraad, zonder enige moeite, alsof hij het vaker had gedaan, wat ik met enige bewondering bekeek. Van de enkele keren dat ik me zelf weleens in afgesloten natuurgebieden waagde, weet ik hoe moeilijk hoog en strakgespannen prikkeldraad kan zijn, zeker als je er iets overheen moet tillen, in mijn geval een hond. Nadat hij de fiets op het pad had gezet, klom hij zelf over het draad, met een gemak dat niet alleen met zijn jonge leeftijd en conditie te maken had, maar ook routine verraadde.

Natuurlijk dacht ik even aan de verwarde man die enkele maanden geleden hier dichtbij een vrouw die haar hond uitliet, had doodgestoken en later op de hei in Limburg nog twee mensen. En aan de verwarde man, ook hier in de buurt, die ’s avonds een paar toevallige voorbijgangers met een mes had verwond. Deze man had geen mes in zijn handen en leek meer op de vlucht dan dat hij wilde aanvallen. Hij vloekte niet meer, maar groette, in een taal die Pools zou kunnen zijn. Voor en achter op zijn fiets hingen plastic zakjes. De man was slecht verzorgd, maar warm gekleed, in een jack waar op het achterpand ‘glazenwasser’ stond. Doelgericht reed hij over het fietspad naar het noorden.

De duinwachter belde voor nadere informatie. Ik vroeg me af of mijn risicotaxatie, op grond van een afwijkend detail: een fiets, mogelijk te scherp was geweest en of ik niet de verblijfplaats van een dakloze had verraden.

De fiets zagen ze even later al staan en ze zullen de man in het kale duin ongetwijfeld ook gevonden hebben. Het zou niet verkeerd zijn als ze hem konden aanhouden voor een diefstal of een ander klein vergrijp. Het was mistig koud en met de te volle daklozenopvang was de gevangenis, waar ik werkte, de beste opvangplek.

psychiatrie
  • Yolande de Kok

    Yolande de Kok is psychiater. Op haar vrije dagen is zij graag met haar hond in de duinen.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Marcel Slockers

    huisarts/straatdokter, Rotterdam

    Als straatdokter maak ik helaas mee dat ik moet vragen of iemand misschien nog gevangenis straf heeft uit te zitten, in de hoop een rustige plek voor een dakloze te vinden om te kunnen herstellen.
    Ik dacht dat ik bij de overvolle opvang de eni...ge was!
    Voor enkele oplossingen zie mijn laatste blog over dood en dakloosheid.
    Yolande dit is goed geschreven! Verplicht wandel advies in de duinen en in de grote stad voor beleidsmakers?
    Is het geen waanzin dat we dit soort oplossingen moeten verzinnen?
    Voor een fractie van het bedrag hebben we maatschappelijke opvang!

  • Bert Wiechers

    (huis)arts niet praktiserend, Zwolle

    Dank collega de Kok. Observaties die je aan het denken zetten: 'ons vak ligt op straat'. Ik moest meteen aan professor Vossenaer denken (lang geleden, pathologische anatomie Utrecht): "De pathologie ligt op straat." Als voorbeeld werd de Amsterdamse...straatweg genoemd. Conclusie: gedoe in een lab is nodig maar uiteindelijk gaat geneeskunde over levende mensen. niet alleen in de psychiatrie!

  • Carla Snel-Claushuis

    Specialist ouderengeneeskunde, Naaldwijk

    Wat een prachtig kerstverhaal
    Yolande
    empathisch observaties
    en liefdevolle wens.

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.