Blogs & columns
Blog

Prikkels? Ik had geen idee

7 reacties

Eigenlijk was alles heel normaal. Tenminste dat vond ik. Dat ik in drie besturen zat, mijn huis verbouwde, drie keer per week hardliep en drie kinderen in de basisschoolleeftijd had. O ja, en een eigen huisartspraktijk. Ik ging gewoon meteen hardlopen nadat ik ze naar school had gebracht, even boodschappen doen, kluskleren aan. Op zolder een kamer bouwen, 12 uur op school voor de lunch. Kon ik mooi tussen 13 en 15 nog even verder klussen en dan de middag met de kids. In de avond vergadering, dag erna werken. En zo was de hele week een gewoon leven vond ik. Lekker. Lekker druk. Veel gezelligheid ook, hoe meer mensen, hoe beter. Wat drinken, mooie gesprekken. Fijn.

Ik had geen idee. Geen idee dat tl-buizen flikkerden. Geen idee dat de wereld beweegt als je loopt of fietst. Geen idee dat een gesprek vermoeiend kan zijn, en vooral als het een intens en mooi gesprek is. Geen idee dat er overal geluid en geroezemoes is. En dat je daar hoofdpijn van krijgt. Of dat je zo moe wordt dat je niet anders kan dan even slapen.

Alles is anders. Een simpel ongeval in een zwembad. Tip: val nooit op je hoofd. En nu? Een continue afweging of je iets wel of niet moet doen. Rust nemen. Niet langer dan een uur spreekuur, dan pauze, weer een uur, dan weer pauze. Zo lukt het werk. Denk je. Zoeken naar een nieuw evenwicht. Je vergissen en dat het dan weer dagen, weken of maanden duurt voordat je je balans weer hebt. Accepteren, het een plek geven. Mooie woorden, maar hoe doe je dat?

En wat als je vier jaar later nog steeds in dezelfde struggle zit? Nog steeds intens verdrietig kunt worden omdat je, hoewel je voor de verjaardag van je vriendin al bent gaan liggen, je toch na anderhalf uur weg moet omdat je hoofd ontploft? Je niet naar een afscheidsetentje van een collega kan? Je maanden hoofdpijn kunt hebben, zonder duidelijke aanleiding? Er een permanente pieptoon in je hoofd zit die harder wordt naarmate er meer prikkels zijn? 

Natuurlijk zijn er positieve dingen, waar ik dankbaar voor ben. Maar soms. Het verdriet dat ik nooit meer die persoon in het midden van een groep mensen zal zijn, maar altijd aan de rand. Later komen, eerder weg. Rust ervoor, rust erna. De vriendin die om half 9 ’s avonds naar huis moet. Geen etentje na een werkdag. Sowieso geen etentje in een rumoerig restaurant en liever niet met te veel mensen. Of wel plannen, maar toch moeten afzeggen.

Zoals mijn dochter zegt: mama je accu is leeg, maar je sociale accu niet. Wijze woorden voor een meisje van 17.

Is dit het nieuwe normaal? Ik kan er niet aan wennen.

meer van marieke dijkzeul
  • Marieke Dijkzeul

    Marieke Dijkzeul is huisarts in Apeldoorn en rondde een opleiding tot kaderarts palliatieve zorg af. Zij heeft drie kinderen in de tienerleeftijd.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • arts, nog niet in ruste, Leeuwarden

    Herkenbaar, o zo herkenbaar. Bijna 3 jaar geleden geschept door een auto van links, sub-duraal hematoom dat ging groeien, 4 weken later trepanatie met uitstekend resultaat. Maar: in het begin helemaal gek van de prikkels in de supermarkt (dus: hoorap...paraat uit), doodmoe na een normaal gesprek, (dus: doseren) slapeloos na spannende TV films waar ik voorheen van genoot (dus niet meer doen vlak voor het slapen), niet alleen problemen met luisteren, maar soms ook met begrijpen van de inhoud (dus: notities maken, als dat kon).
    Het goede nieuws: het wordt nog steeds -langzaamaan- beter, ook doordat je leert het schaarse goed van je aandacht verstandig te gebruiken.

  • E.J.W. Keuter

    neuroloog, Amsterdam

    onder welke steen hebben de reageerders dan gelegen? we weten nu toch inmiddels wel hoe centrale sensitisatie werkt? zie bijvoorbeeld voor een eenvoudige toelichting: Ned Tijdschr Geneeskd. 2020;164:D4642

  • R. Koster-Top

    Huisarts, Leeuwarden

    Beste Marieke,

    Prachtig geschreven blog!

    Ook ik wist niets van overprikkeling, tot ik er zelf mee te maken kreeg na een CVA.

    Ik ben volledig hersteld na een behandeling bij cognitiveFX. Ik hield ook een enquête over de effecten van cogniti...veFX onder deelnemers. Verbluffend positief. Wellicht ook iets voor jou? Ik schreef erover op mijn website; https://www.herstelbijhersenletsel.nl/cfx

    Sterkte!

  • C.A.M. Oostrom

    Plastisch chirurg , Apeldoorn

    Lieve Marieke, je ontroert me, weer. Wat een verdrietig maar mooi en persoonlijk verhaal. Complimenten voor hoe je het doet. Voor mij sta je niet aan de rand van het gezelschap; je plaatst je er midden in!
    Groetjes, Karine

  • L.V. de Vries

    Basisarts np, Arnhem

    Goh, wat een herkenbaar verhaal. Dankjewel voor het delen. Voor mij een andere aanleiding, maar vergelijkbare gevolgen. Het is een rouwproces waarin je terecht komt, waarbij je afscheid moet nemen van het beeld dat je van jezelf had. Moeilijk en pijn...lijk. Kijken naar wat wel gaat, helpt mij enorm (maar is zeker geen panacee). Niet meer op die krijtrotsen in Zuid-Engeland, maar wel in het prachtige park om de hoek. Niet (vaak) bij grote bijeenkomsten, maar wel mooie betekenisvolle gesprekken één-op-één. En af en toe verdrietig mogen zijn, dat ook. Want zoals de nieuwere theorieën over rouw laten zien, is een rouwproces eigenlijk nooit af. Succes & sterkte!

  • D. Hairwassers

    Patient advocate borstkanker en erfelijke aanleg voor borst- en eierstokkanker, Huissen

    Heel mooi en duidelijk geschreven. Je kunt je er geen voorstelling van maken totdat het je realiteit is. Verdrietig is het. Ik wens je alle goeds

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.