Pillen drinken

Regelmatig kwam hij weer voor een paar maanden bij ons voor een korte en gedwongen onderbreking van zijn kleine criminele carrière. Altijd als hij werd opgepakt was hij in de war, soms daarbij ook dreigend. Op straat, met Ritalin die hij via een waarnemend huisarts of illegaal verkreeg en met pure amfetamines in zijn neus, kwam hij tot grote inzichten. Hij vertelde ons over zijn rijke afstamming en de belangrijke contacten die hij had. Daarmee was er een grote rol voor hem weggelegd in de internationale politiek. Praten kon hij in elk geval, aan één stuk door en nauwelijks te onderbreken. Het nieuws volgde hij op de voet. Als zijn celdeur openging, riep hij de belangrijkste nieuwsfeiten, de voetbaluitslagen en het weerbericht. Wat hij zei was altijd juist.

Vaak verdween het maniform beeld vanzelf nadat hij geen Ritalin en amfetamines meer kreeg. Soms was het beeld zo heftig en ging het gepaard met zoveel vijandigheid, dat een antipsychoticum nodig was. Dat wilde hij natuurlijk nooit. Hij had op straat naast de Ritalin van alles geslikt, maar geen antipsychoticum.

Het probleem van de psychiatrie is niet dat er geen goede medicijnen zijn, die zijn er wel. Met NNT van rond de 6 zijn antipsychotica zelfs effectiever dan menig medicijn uit andere vakgebieden. Het probleem is dat geen patiënt ze wil slikken. Aanpassingen aan de dosis en vernieuwde middelen met minder bijwerkingen, hebben de therapietrouw nauwelijks verbeterd. Psychotische patiënten zijn er bijna altijd van overtuigd dat ze niks mankeren. Als ze al gemotiveerd zijn om tabletten te slikken, dan is de kans dat ze die ongezien uitspugen groot, in elk geval bij de opgenomen populatie waar ik mee werk. Een ervaren slikker lukt het zelfs om smelttabletten ongezien en nog ongesmolten uit de mond te halen. Sinds ik in de gevangenis werk, heb ik gehoopt dat er een antipsychoticum in pleistervorm zou komen, vergelijkbaar met morfinepleisters, waarmee ongemerkt smokkelen moeilijker zou zijn en wat ook aanvaardbaar zou zijn voor de patiënt. Toevallig, op een nascholing die over heel iets anders ging, hoorde ik dat zo’n antipsychoticumpatch (met de naam blonanserine) er al jaren is, alleen in Japan en Korea. Nu nog wachten tot die patch dezelfde economische paden volgt als Toyota, Samsung en Haruki Murakami. Zolang dat nog niet zo is, neem ik mijn toevlucht vaak tot een klassiek middel in een klassieke vorm: druppels Cisordinol. Ongemerkt uitspugen van een vloeistof is moeilijk, en het drinken van een slok uit een plastic glaasje dat het formaat heeft van een borrelglaasje, is voor veel patiënten aanvaardbaarder dan het slikken van een tablet. Met druppels slik je geen medicijn, je drinkt.

De man die zich steeds een psychose insnoof was verrast dat hij druppels kon krijgen.  

‘Druppels? In de neus?’

Ook toen ik zei dat het geen neusdruppels waren, maar druppels om te drinken, bleef hij enthousiast.

Mogelijk zouden neusdruppels ook een vorm zijn om de therapietrouw te vergroten, maar voor zover ik weet is daar nog geen firma mee bezig.