Piekeruur

Rond 4 uur ’s nachts schrik ik wakker. Ojee, zou dat nou wel goed gegaan zijn? Ik had op mijn overvolle poli tussendoor besloten een patiënt met een grote geïnfecteerde operatiewond in de lies te behandelen met een vacuümwondsysteem dat over twee mooi zichtbare, grotere bloedvaten gelegd moest worden. Op dat moment leek het een prima idee. Om 4 uur ’s nachts zag ik ineens een hevig bloedend, zuigend systeem voor me, met alle desastreuze gevolgen van dien. Rechtop in bed. Nee, ik kan niet nu bellen met de patiënt. Die is thuis, die zou zich kapot schrikken. En nee, ook niet met het ziekenhuis, want daar is de patiënt niet. Vertrouwen, vertrouwen, vertrouwen, met dat mantra val ik toch nog even in slaap voordat de wekker gaat.

Zodra het gepast is in de ochtend bel ik patiënt: het gaat allemaal goed. Ze is helemaal blij met het systeem in plaats van de open wond. Niets aan de hand. ‘Waar belt u eigenlijk voor dokter?’ Ik overleg voor de zekerheid ook nog even met een plastisch chirurg, die vaker gebruikmaakt van het vacuümsysteem. Ook op zichtbare bloedvaten, stelt hij me gerust. Jammer van die nachtelijke wakkere uurtjes.

Die piekeruurtjes rond 4 uur ’s nachts heb ik gelukkig nog zelden. Het deed me terugdenken aan mijn opleidingstijd. Vooral als ik een drukke dienst had gehad of operaties voor het eerst zelfstandig had gedaan: rechtop schieten in bed, rondje ijsberen door de slaapkamer, toch het ziekenhuis bellen om te vragen of de dienstdoende even bij de patiënt langs kon lopen om te kijken of die goed in bed lag? En ja, dat was altijd het geval. Maar als ik dat niet deed, kon ik niet meer slapen. Ik ben nog nooit terecht wakker geschrokken tijdens mijn piekeruurtje. 

Disproportionele angstbeelden in je hoofd na een reeks lastige afwegingen overdag. Het piekermonster. Ik haat hem. Door jarenlange ervaring laat ik me niet meer zo makkelijk door hem in de luren leggen. Totdat ik in een onbewaakt ogenblik iets nieuws heb gedaan, waarbij ik in de drukte van de dag een stemmetje in mijn achterhoofd tot stilte heb gemaand. En dat stemmetje gaat ’s nachts in enen rond 4 uur hard om aandacht schreeuwen. Zo hard dat ik er wakker van schrik. Inmiddels kan ik hem temmen met mantra’s. Maar wat was ik tijdens mijn opleidingstijd blij dat er 24 uur per dag een collega telefonisch bereikbaar was. Alleen al die gedachte dat ik kon bellen, was op een gegeven moment voldoende om de slaap weer te vatten.

#vertrouwendathetgoedkomt