Blogs & columns
Blog

Perspectief

Plaats een reactie

Het is maart 1996,een vrijdagavond in de winter, ik loop samen met mijn medeco Hamid het Wilhelmina Kinder Ziekenhuis uit, door het markante ABC-straatje in hartje Utrecht, de gure kou in. Ik ken Hamid pas sinds dit coschap, hij is uit een jaar onder mij, maar een stuk ouder. Bescheiden en wat teruggetrokken, wellicht door zijn nog haperende Nederlands denk ik, maar qua medische kennis een wandelende encyclopedie. En een man met een verhaal ook, dat voel ik aan alles. Maar verder dan ‘waar kom je oorspronkelijk vandaan’ is ons gesprek nog niet gekomen door de drukte op de afdeling.

Het zijn zware weken voor mij in het kinderziekenhuis, het leed van ernstig zieke kinderen drukt op me, merk ik. En de sfeer. We klagen wat over de drukte, over die ene kinderarts en die andere assistent en ook over de sfeer op de afdeling, waar we allebei last van blijken te hebben.

‘Ga je nog wat leuks doen dit weekend Hamid, behalve de stollingscascade nogmaals bestuderen?’ grap ik.

‘Ja eigenlijk wel, ik zie mijn ouders weer, dat is lang geleden.’

‘Oh fijn, ik ook, ik ga denk ik zondag langs, ik heb ze toch al gauw een paar weken niet gesproken. Jij?’

‘Uhh, zo’n elf jaar’

Ik sta stil. En de wereld met mij. Of andersom.

‘Elf jaar??’

‘Ja, ze zijn gisteren in Duitsland aangekomen, waar mijn broer ook woont. Die zie ik ook weer, net als mijn zus die overkomt uit Londen, waar zij woont.’

Ik verleid Hamid de eerste de beste kroeg in om dit verhaal met een biertje te vertellen. Er volgt een meeslepend verslag over samen met broer en zus vluchten voor het regime, ouders en veel familie achterlatend, hobbelige ritten met veel te veel mensen in afgedankte vrachtwagens, stormachtige boottochten over de Kaspische zee, dagen lang lopen over de bergen naar Turkije, gevangen genomen worden, opgesloten in een Turkse gevangenis die vast nog verschrikkelijker is dan wat ik me daarbij kan voorstellen – ‘Daar kan ik niets over zeggen Casper’ –, uiteindelijk doorgeplaatst worden naar Duitsland en via een aantal tussenstations in Utrecht belandend, waar hij onwaarschijnlijk snel Nederlands leert, zijn middelbareschooldiploma haalt en geneeskunde gaat studeren.

‘En zodoende heb ik mijn ouders dus elf jaar niet gezien. Maar mijn broer, zus en ik, we zijn goed terechtgekomen, daarvoor zijn wij hen eeuwig dankbaar. En ik heb ze vaak kunnen bellen, het voelt dichtbij.’

Diep onder de indruk spring ik iets later op mijn fiets. Een bevoorrecht mens voelde ik me altijd al, een zondagskind bij tijd en wijlen, maar een en ander wordt in een verhaal van een vluchteling in een paar biertjes weer eens benadrukt. Een onbezorgd bestaan, dat is wat ik heb. Als ik thuis kom, bel ik direct mijn ouders: ‘Ik kom zondag langs’.

In de afgelopen dagen ter voorbereiding voor een aflevering van mijn podcastserie KopCast ‘Van geluk spreken’ kwam deze voor mij zeer indrukwekkende ontmoeting al snel voorbij. En eigenlijk ook in de afgelopen decennia, als ik gevluchte patiënten in de spreekkamer of op de afdeling trof. Het verhaal van Hamid was hun verhaal, doordrenkt met trauma’s waar wij geen weet van kunnen en naar ik hoop ooit zullen hebben. Patiënten uit Syrie op mijn afdeling in het revalidatiecentrum die nachten lang krijsend en prevelend in bed geteisterd werden door nachtmerries. Wat hebben zij moeten doorstaan? Wij zijn onmachtig om te helpen, omdat we elkaars taal letterlijk en figuurlijk niet spreken, terwijl zij intussen ook nog moeten dealen met een traumatische amputatie of een dwarslaesie. Alsof dat alleen al niet genoeg is.

Wat minder ver van ons bed in Oekraïne worden dergelijke menselijke catastrofes as we speak dagelijks geboren, realiseer ik me. En de geschiedenis leert ons, dat het nog generaties lang sporen gaat achterlaten. Laten we ons daar op richten, als dat kan überhaupt natuurlijk.

Met Habid is het goed gekomen, dat was het eigenlijk al, zijn ouders zijn uiteindelijk bij zijn broer in Duitsland ingetrokken en hij is in diezelfde stad als SEH-arts aan de slag gegaan. Vijftien jaar na dato werd het gezin herenigd. Een verhaal dat verteld moet worden, zoals een van mijn gasten in mijn podcast heeft gedaan in zijn in 2011 uitgekomen poëtische roman ‘Zij, moeder mijn land’.

Luister de aflevering KopCast - Van geluk spreken met Shakib Sana

Meer van Casper van Koppenhagen
  • Casper van Koppenhagen

    Casper van Koppenhagen is revalidatiearts op de afdeling Rijndam Revalidatie van het Erasmus MC en sportarts np en auteur van de boeken Ik had je gedacht mijn kind en Bram Breedveld, Spits van Oranje.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.