Personeelklever

‘Klimaatklever’ is het woord van 2022 volgens de oude vertrouwde Van Dale en troefde daarmee mooi de ‘zevenvinkers’ en ‘energietoeristen’ af. Je weet wel, de klimaatklever, die wanhopige zielen die zichzelf vastplakten aan schilderijen, asfalt en talkshowtafels, en daarmee aan het collectieve bewustzijn van Nederland. Vaak jonge mensen die zich zorgen maken over een niet af te wenden, snel naderende ramp, wat de ‘people of power’ weinig lijkt te schelen. Een pure wanhoopsdaad.

Soms voel ik mij net een klimaatklever met mijn blogjes over de personeelstekorten. Zonder personeel geen zorg, zo simpel is dat. Minister Helder benadrukte deze week opnieuw dat ze de zorg bij mensen thuis wil organiseren, om het tekort bij de verpleeghuizen het hoofd te bieden. Is ze vergeten dat ook thuis personeel nodig is? Nu werkt een op de zeven Nederlanders in de zorg, volgens de Sociaal Economische Raad moet dat in 2040 oplopen tot een op de vier… Hoe gaan we dat doen?

Zomaar wat ideeën. Nu eens serieus werk gaan maken van preventie, met alle weinig populaire beslissingen die daarbij horen. Administratieve lasten omlaag, zodat zorgpersoneel ook écht kan zorgen. Het vak in de volle breedte en diepte aantrekkelijker maken. Robots ontwikkelen die ons sociaal, emotioneel en fysiek complexe werk kunnen overnemen, lijkt mij namelijk nog toekomstmuziek. Ik zie C-3PO nog niet zo snel aan het bed staan.

Ach, kunnen we nog zulke dappere beslissingen van onze bestuurders verwachten? Never Mind, droeg onze minister van Langdurige Zorg op haar sjaal in Qatar. Zelf vrees ik dat de ‘dappere’ beslissingen bij ons komen te liggen. Het zorgpersoneel. Waar we steeds vaker nee moeten verkopen, aan steeds wanhopigere patiënten, die steeds vaker nee moeten horen.

Ik heb ook geen illusie dat deze cynische blogs van een zevenvinker het grote verschil gaan maken. Integendeel. Ik schreef al dat ik mij een klimaatklever voel. Diep van binnen weet ik dat mijn schrijven geen verschil gaat maken. En toch doe ik het. Is dat wat wanhoop doet? Misschien moet ik mij een personeelklever in plaats van een klimaatklever noemen. Al weet ik niet of dat nog gepast is in een post-#metoo-tijdperk.

Recent las ik dat het Britse en Amerikaanse leger nieuw personeel werft via de videogames Fortnite en Call of Duty. Wellicht is dat een optie? Dat je virtueel je vijand neerschiet en dan de optie krijgt eerste hulp te verlenen. Als je dit vervolgens doet word je doorverwezen naar een campagnepagina van de Rijksoverheid. Waar ze hard hun best doen om nieuwe mensen voor de zorg te werven.

Of wacht. Die campagne bestaat helemaal niet. Moeten we daar niet eerst eens mee beginnen..? Soms lijkt het alsof het niemand wat kan schelen, die personeelstekorten. Tot het je eigen familielid betreft. De agressie tegen zorgpersoneel neemt immers toe. Het neemt nu zulke vormen aan dat de KNOV, KNMT, KNGF, LHV en KNMP zich genoodzaakt voelen samen te werken om dit tegen te gaan.

Wat Nederland wel weer lijkt te schelen is vuurwerk. Na twee jaar vuurwerkverbod met dientengevolge rust in de ziekenhuizen, rust bij de door oorlog getraumatiseerde mensen thuis, rust bij al onze lieve huisdieren en rust op straat, staat Nederland weer massaal in de rij voor vuurwerk. Een recordbedrag aan bestellingen. En dat in tijden van gierende inflatie, energietoerisme en prijsplafonds.

Dat bewijst maar weer dat we graag alles houden zoals het is. En laat nou juist dát zo moeilijk zijn zonder zorgpersoneel. Precies het personeel dat, ieder jaar weer, klaarstaat tijdens de jaarwisseling.