Pepernoten, brandweerslang

Uiteraard na toestemming van hemzelf. Dat staat buiten kijf. Toestemming, want ja, ik ben toch een ‘plas- en piemeldokter’ en dat is niet per se stoer als je in groep 7 zit. Maar mét toestemming van mijn zoon heb ik in zijn klas een verhaal gehouden over arts-zijn. Soort van verhaal, want per twee zinnen schoot er weer een woud aan vingers de lucht in. Er valt ook veel te vragen met een dokter in de klas. En te vertellen ook.

Al wisten ze stiekem al best veel. Over organen bijvoorbeeld. En dat je wel ‘universiteit gedaan moet hebben anders kun je geen dokter worden’. Dat je wel ‘heel lang moet leren’ en dat ik in plaats van alleen mensen ook weleens een aap heb geopereerd. Dat is namelijk wel vet stoer. Ze wisten dat ik er in mijn spijkerbroek-overhemd-trui totaal níet uitzag als een dokter, maar dat ik een witte jas aan moest (gelukkig bij me) en een telescoop moest hebben (stethoscoop, bij me, en met uitleg dat dat alleen in films zo is: om mijn nek). Plus met wat hulp: dat ik blote armen moest en geen horloge of juwelen om mocht. De vinger van mijn zoon negerend heb ik de halve klas laten uitvogelen waarom dat was. Bijna goed geteld werd dat een horloge tijdens opereren in een wond kan vallen, tot zoonlief alsnog de beurt kreeg, triomfantelijk ‘hygiëne’ riep, waarna de klas een gezamenlijke diepe zucht sloeg van damn-dat-had-ik-moeten-weten-gêne.

Wat ze niet wisten, wilden ze weten: of ik zelf ook weleens was geopereerd bijvoorbeeld. Of ik ‘gaan slapen’ toen ook heel spannend vond. Waar dat gekke ding op het hoofd van dokters voor was. Je weet wel, dat ding dat zo typisch dokter is, maar bijna niemand meer draagt. Wat dienst was en of ik dan wel naar huis mocht om te eten. Waarom we af en toe pijn moesten hebben: was het niet veel fijner als we geen pijn zouden voelen? En eigenlijk gewoon hoe mijn dag eruitzag. Wat dóé je de hele dag als je een dokter in het ziekenhuis bent. Met de vragen en de grapjes en de soms ‘hihihi’s’ kwamen ook de persoonlijker verhalen. Want stiekem best wel wat jongetjes hadden urologische ervaring. Met hun balletjes, met hun voorhuid. Hoe open ook de verhalen in de klas erover en hoe ongegeneerd de vragen, het beestje bij de naam noemen blijkt dan toch nog wat anders. Voetballen, pepernoten, brandweerslang, mannelijk genitaal (ja echt) en klokkentoren: van alles kwam voorbij behalve piemel, plasser of ballen. 

De juf was goud: niet alleen in het subtiel in het gareel houden van de meute, maar ook in het verschuiven van aandacht van alle jongensperikelen naar de meisjes, ‘die toch ook wel iets met plassen konden krijgen’ en het stellen van de fantastische vraag over zindelijkheid. Ieder zijn vak, maar hoe had ik dit onderwerp, zo dicht bij de beleving van sommige kinderen kunnen laten liggen. Het gaf me kans uitleg te geven over waarom we als baby helemaal niet zindelijk zijn, hoe we dat worden en hoe dat bij sommigen wat langer duurt. Dat wie dat nog niet is zich niet hoeft te schamen, ook al is het heel goed te snappen als je dat wel doet. Dat het vaak vanzelf uiteindelijk overgaat, maar dat er ook wel wat aan te doen is. De leerkracht en ik hadden elkaar begrepen en hopelijk wie misschien nog wat in de put zat een dienst bewezen. Ik was dankbaar.

Terug op mijn werk kreeg ik een appje. Van mijn zoon. ‘De klas vond het superleuk.’ Vier minuten later gevolgd door: ‘En ze zeiden dat ze nu weten van wie ik de humor heb.’ Ik kan rustig slapen. U trouwens ook: met een generatie die al veel weet, zo leergierig is en niet te angstig is om eigen ervaringen te delen, komt het ook met toekomstige dokters wel goed. En uw brandweerslang. En pepernoten.