Peentjes zweten

Staan. Zitten. Staan. Ik word helemaal gek van mezelf. Met klamme handjes strijk ik de vouw van mijn knalrode pantalon glad. Toch maar staan. Misschien is een glaasje water een goed idee. Het water klotst op het ritme van mijn zenuwen. Jeetje Anouk, gedraag je eens! Het is maar een sollicitatie hoor!

In alle eerlijkheid heb ik vandaag maar één doel. Zelfverzekerd, rustig en zonder het breken van mijn hakken naar binnen lopen. Hoe vaak kun je een eerste indruk maken? Precies, één keer.

‘Anouk?’ Een steek in mijn buik. Ik hoor het trillen van mijn stem als ik antwoord. Ik schud zes paar handen. Mijn eigen opleider is er ook. Ik, als over-overdenker, had hier niet goed over nagedacht. Ga ik mijn eigen opleider ook een hand geven? Hoe ongemakkelijk! Uit reflex besluit ik dat géén hand geven erger is dan wel een hand geven. Tot overmaat van ramp gaat mijn opleider mee in mijn ongemakkelijkheid en stelt zich aan me voor. Een verstandige sollicitant had hier waarschijnlijk hard om gelachen en zo het ijs gebroken. Maar ik hoef je toch niet te vertellen dat ik daar iets te zenuwachtig voor was?

Ik moet vandaag een pitch geven. Ik mag in tien minuten vertellen waarom ik de internist van de toekomst ben. Ik heb het praatje vaak geoefend. Al mijn collega’s waren de klos. Gelukkig krijg ik het voor elkaar om het precies zo te doen zoals ik het gepland had. Nou vooruit, minus de ongemakkelijke grap over klamme handjes.

Een uur later bel ik vol ontlading vanuit de auto met mijn familie. Dan krijg ik een wisselgesprek. Ik gil tegen mijn zus dat ze moet ophangen. Casual – haha, who am I kidding: met een tachycardie van 150 bpm – neem ik op. ‘Anouk, ik mag je feliciteren. Na dat sprankelende optreden mag ik je een opleidingsplek aanbieden.’

Een paar maanden later mag ik dan echt beginnen als ‘arts in opleiding tot specialist’. Inmiddels is het idee een beetje geland. Maar wanneer ik mijn eerste patiëntenbrief afsluit met ‘aios interne geneeskunde’ doe ik opnieuw een klein vreugdedansje.