Blogs & columns
Blog

Paleis in Wassenaar

Plaats een reactie

Het gaat niet om het einddoel, maar om de reis zelf, die je maakt om dat doel te bereiken. Achter deze wijsheid schuilt de vrijheid om te kunnen reizen, om te kunnen kiezen. Om met dit inzicht te kunnen reizen is een luxe.

Op dit tijdstip, in deze wereld, zijn er ontelbaar veel mensen die dit privilege nooit zullen kennen. Dat realiseerde ik me een poosje geleden, toen mijn laarzen op een koude morgen, stoer maar twijfelend richting de ingang van voormalige gevangenis, nu ingericht als asielzoekerscentrum, stapten. Dit was de eerste keer dat ik hier kwam werken. Ik werd binnengelaten door de portier, een forse man achter diverse lagen glas. Ik schoof hem mijn legitimatie toe. Hij zei dat hij me verwachtte: de jeugdarts van de GGD. Ik liep door sluizen, lange gangen en een verlaten binnenplaats naar de afgesloten huisartsenpost.

Toen begon mijn dag. Samen met de tolk sprak ik met ouders uit Syrië, Irak en Afghanistan. Verhalen uit de krant waren zichtbaar in hun ogen en in hun houding. Kinderen, die al twee jaar niet hadden gepraat, begonnen weer woordjes te zeggen. Kinderen, die al lange tijd geen vriendjes hadden kunnen maken, hadden nu vriendjes in hun nieuwe klas. Enkelen van hen waren zelfs in staat om voor hun ouders te tolken.

Zo ook Y. Hij kwam de spreekkamer binnen met een sympathieke glimlach. Hij maakte oogcontact en kwam een hand geven. Hij initieerde het gesprek; niet ik, niet zijn vader, maar hij. Zijn haar zat in een keurige scheiding. Ook zijn vader zag er verzorgd uit, een nog jonge man, ik schatte hem begin 30. Hij was het die de broekspijpen van zijn zoon om had geslagen zodat de jeans paste bij de lengte van zijn kinderbenen, die vele kilometers gelopen hadden. Ik kreeg de indruk dat deze man altijd al een liefhebbende, zachte vader voor zijn zoon was geweest. Een gevaarlijke reis had deze band vast nog meer versterkt. Daarbij kwam nog dat ze beiden al drie jaar op elkaar waren aangewezen, want de moeder van Y. was achtergebleven in Syrië met de andere kinderen. Uiteraard ging een gedeelte van het consult over hoezeer Y. zijn moeder en zussen miste.

De knoop in mijn maag, die ik had gekregen van dit verhaal, werd minder toen Y. me vertelde dat ze binnenkort een eigen huis zouden krijgen.
‘In Wassenaar’, zei hij trots. ‘Mijn mama komt dan ook daar wonen.’
Hij straalde nu. Hij stak zeven vingers op. ‘Wij zijn met zeven. Bijna komen ze.’

Ik vertelde hem dat Wassenaar prachtig is om te wonen.
‘Woon jij daar dan ook?’ vroeg hij blij.
‘Nee, ik niet’, zei ik. ‘Maar de koning woont daar wel, in Wassenaar staat zijn paleis.’
‘Dat weet ik’, zei hij, en stak ongeduldig zijn vinger omhoog om zijn woorden te benadrukken: ‘Ik ben op dezelfde dag jarig als de koning!’

Nadat Y. met zijn vader de spreekkamer had verlaten, bleef bij mij een onduidelijk, maar positief gevoel hangen. Deze mensen hadden bijna hun einddoel bereikt. Ik geloof niet dat de reis mooi was, noch dat Y. dingen heeft geleerd die hij zo graag op zijn leeftijd al wilde weten. Maar de reis was geslaagd. En het paleis in zicht.

  • Jeanne-Marie Hament

    Jeanne-Marie Hament is stafarts in Rivierenland bij STMR. Momenteel doet zij de specialisatie tot arts maatschappij en gezondheid. Daarnaast is zij hoofdredacteur van het blad JA! van de vereniging van jeugdartsen.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.