‘Ook zonder kinderen voel ik mij een volwaardige vrouw’

Sinds Astrid (46) weet dat ze een erfelijke ziekte heeft, is het makkelijker om over haar kinderloosheid te praten.

‘Toen ik rond mijn 30ste mijn huidige vriend tegenkwam, liet hij al snel merken dat hij geen kinderen wilde. Het was de eerste keer dat ik mij bewust afvroeg hoe het eigenlijk met mijn eigen kinderwens zat. Tot die tijd had ik als vanzelfsprekend aangenomen dat er kinderen zouden komen en had ik er nooit echt over nagedacht.

Ook mijn omgeving ging ervan uit dat ik snel zwanger zou worden. Iemand drukte een keer een babypop in mijn armen en grapte dat ik daarmee alvast kon oefenen. Mijn collega’s hadden het inmiddels druk met borstvoeding en poepluiers. Steeds vaker kreeg ik opmerkingen over rammelende eierstokken en een tikkende biologische klok. Maar mijn vriend en ik besloten dat onze relatie ook zonder kinderen compleet was. Voor mij was dat helemaal prima, en ik realiseerde me dat ik nooit een sterke kinderwens heb gehad.

Wel merkte ik dat ik met deze beslissing afweek van normaal. Op Instagram zag ik alleen maar foto’s van dikke buiken en trotse moeders. Gesprekken met andere vrouwen waren vaak ongemakkelijk, er werd eindeloos gepraat over het eigen kroost. Op veel bureaus staat een koffiebeker met een afbeelding van de kinderen, op die van mij staat er een met een kat. Als ik dan vertel dat ik geen kinderen heb, weten mensen vaak niet hoe ze moeten reageren. En dat terwijl één op de vijf vrouwen nooit kinderen krijgt. Bij de helft van hen lukt het niet, bij de andere helft is het een bewuste keus en vaak ligt het genuanceerd. Bijzonder vind ik ook dat mijn vriend veel minder opmerkingen over een kinderwens krijgt. Voor mannen speelt het allemaal blijkbaar veel minder, onze maatschappij is wat dat betreft toch traditioneel ingericht.

Spijt van mijn kinderloosheid heb ik nooit gehad. Sterker nog, toen ik op 40-jarige leeftijd hoorde dat ik een erfelijke ziekte van mijn kleine hersenen heb, autosomaal dominante cerebellaire ataxie, was ik enorm blij dat ik dat niet door heb kunnen geven aan mijn nageslacht. Stel je voor dat ik onze kinderen had opgezadeld met mijn foute genen, daar moet ik niet aan denken.

Opvallend genoeg lijkt het sinds mijn diagnose makkelijker om te praten over mijn niet-moeder zijn. Het is alsof mensen nu wel accepteren dat ik kinderloos ben. Als je een erfelijke ziekte hebt, is dat blijkbaar niet meer raar of afwijkend. Laatst las ik het boek van Liesbeth Smit: Echte vrouwen krijgen een kind. Inmiddels ben ik ook lid van een Facebook-groep met dezelfde naam en hoor ik hele herkenbare verhalen. Tegen iedereen zou ik willen zeggen dat ik weliswaar een erfelijke ziekte heb en geen kinderen, maar mij toch een volwaardige vrouw voel. En ik zou willen dat het moederschap in onze maatschappij minder vanzelfsprekend is, ook zonder ziekte, zodat het beter bespreekbaar wordt.’

Astrid schrijft over haar ziekte op http://astridheeftadca.nl/