Onze onvolprezen doktersassistente

‘Anna zei dat ik beter even op het spreekuur bij u kon komen.’ Anna is een van onze doktersassistentes, die al ruim twintig jaar trouw de poortwachter van onze praktijk is, die vriendelijk en geduldig iedereen te woord staat, een luisterend oor biedt, zo mogelijk adviezen geeft en vakkundig trieert wie wanneer op het spreekuur gezien moet worden. Ze kan lezen en schrijven met deze patiënte. En niet alleen met haar.

Ze kent de meeste patiënten van haver tot gort. Heel veel problemen worden opgelost zonder dat ik eraan te pas hoef te komen. Mijn agenda bewaakt Anna als een leeuwin haar welpen. Spoedplekken zijn voor spoed, en de rest moet wachten tot de eerstvolgende ruimte in het spreekuur. Haar stem blijft altijd kalm. Pas als ze er een paar dagen niet is, merk ik hoe bevoorrecht ik ben met een assistente als Anna. Jarenlang, onvolprezen, trouw. Op haar vaste werkdagen wordt ze regelmatig gebeld door deze patiënte. Vaak is luisteren voldoende, of volstaat een enkel advies. Maar af en toe adviseert Anna haar toch even op het spreekuur te komen, zoals vandaag.

‘Wat de specialist zegt snap ik niet. Dat gaat veel te vlug. Hij gebruikt allemaal moeilijke woorden, en u weet, dan raak ik in paniek, en dan hoor ik het niet meer.’ In één adem gaat ze verder: ‘Ze zeggen dus dat mijn moeder waarschijnlijk die nare ziekte heeft, u weet wel, maar ze willen het niet onderzoeken. Waarom dan niet? Ik maak me zo’n zorgen. Snapt u dokter?’

Ja, ik snap het. Het is ook moeilijk te begrijpen dat de tumor bij haar moeder waarschijnlijk kwaadaardig is, maar dat het niet onderzocht kan worden vanwege de andere aandoeningen die ze heeft. Het risico op overlijden tijdens het onderzoek is te groot. Probeer dat maar eens uit te leggen, zonder dat zij in paniek raakt.

Ik probeer het toch. ‘Ja, nu snap ik het. U kunt het zo uitleggen dat ik het snap. Net als Anna, die kan dat ook altijd zo goed.’ Ze slaakt een zucht van verlichting. ‘Dank u wel dokter, wat ben ik blij dat Anna mij heeft laten komen. Ze staat op, pakt haar helm en loopt richting deur. ‘O ja, hier heb ik nog iets lekkers voor Anna. Geeft u het aan haar?’ ‘Zeker, doe ik, dankjewel’, zeg ik. ‘O en dokter, u weet, als het nodig is bel ik gewoon weer even met Anna.’

Omwille van de privacy is de naam Anna gefingeerd