Onvoorwaardelijke liefde, Bossche bollen en een dokter genaamd Truus

Toen Henry hoorde dat hij longkanker had, was hij begonnen zijn levensverhaal op te schrijven. Na een vreselijke tijd in een katholiek jongensinternaat volgde hij een administratieve opleiding, trouwde en kreeg twee kinderen. Een aantal jaren later ontmoette hij Jan en kwam, zoals dat heet, ‘uit de kast’. Zelf had hij nooit het gevoel gehad in een kast te hebben gezeten.

Er was een deur opengegaan naar een andere ruimte en daar stond Jan. Henry en Jan slaagden erin een warme relatie te onderhouden met Henry’s ex, haar nieuwe partner en de kinderen. Kerst en verjaardagen werden gezamenlijk gevierd. Helaas waren de goden Henry niet gunstig gezind. Ondanks een gezonde levensstijl kreeg hij al op vrij jonge leeftijd een hartinfarct én COPD én meerdere longembolieën. Tja, en toen de longkanker als slotakkoord. Al deze ellende werd door hen beiden (Jan was kerngezond) zonder enig zelfbeklag aanvaard. Ze zorgden op een vanzelfsprekende manier voor elkaar. Ik kwam er graag, ook omdat ik er levenslessen kreeg over de kracht van de liefde.

Aanvankelijk leek het na de lobectomie goed te gaan. Henry knapte goed op. Hij had veel vertrouwen in zijn longarts, volgens hem een schat van een mens, die bij de kennismaking had gezegd: ‘Ik ben dokter Van der Lee, maar zeg maar Truus.’ Truus had geen titel of achternaam nodig om indruk te maken. En indruk maken deed ze, op hen en op mij. Ik heb haar in de turbulente tijd die volgde, vaak gebeld om te overleggen en dat was altijd zinvol en bijna vriendschappelijk. Helaas was de wapenstilstand van korte duur. Bij een controle werden meta’s ontdekt en brak een zware tijd aan met chemokuren. Hij verdroeg ze in het begin nauwelijks en later niet meer. In overleg met Truus besloten we te stoppen. Ondanks alle ellende bleven ze dankbaar voor de hulp die ze van alle kanten kregen. Jan bezorgde een enorme doos Bossche bollen op de praktijk, die hij speciaal in Den Bosch was gaan halen voor de assistentes, die altijd zo lief waren. Ze waren zo ongelofelijk lekker, dat er soms nog met weemoed over wordt gesproken.

Henry ging verder achteruit. De pijn van de botmeta’s werd steeds moeilijker te bestrijden, ook omdat hij bij tijd en wijle delirant was. Omdat diagnostiek naar hersenmeta’s volgens Truus geen zin had, probeerde ik al goochelend met dexamethason, morfine en haldol een leefbare situatie te houden en soms weer terug te krijgen. Gek genoeg wilde Henry (te) lang geen morfinepomp, want ‘dan was het einde in zicht’. Op een gegeven moment was ik uitgegoocheld en kwam de pomp alsnog. De eerste avond daarna werd ik in paniek gebeld door Jan. Henry liep volstrekt verward met de pomp stuiterend achter zich aan door de woonkamer. De combinatie fentanylpleister en pomp, zoals geadviseerd door de palliatief consulent, bleek ruim te veel van het goede. Na verwijderen van de pleister was de rust de volgende dag weergekeerd. Het bleek een kantelpunt voor beiden. Henry wilde zo niet verder en Jan kon het ook haast niet meer opbrengen. Een paar dagen later is Henry, volgens zijn uitdrukkelijke wens, in het bijzijn van Jan, zijn ex en de kinderen overleden.

Een paar dagen later bezocht ik Jan. Ik vertelde hem hoeveel indruk hun onvoorwaardelijke liefde op mij had gemaakt. Hij keek me aan en zei: ‘Dat gun ik jou ook.’ Jan verdient het Grootkruis met Eikenblad in de orde van de Liefde, samen met een diepe buiging van zijn huisarts.