Ontmaskerd

‘Jeetje Coen, wat heb je weer uit je nek lopen kletsen in je laatste blog!’ Voor sommige collega’s was het nogal vreemd om te lezen hoe ik denk, doe, voel en omga met patiënten op de operatiekamer of op intensive care. ‘Coen? Een gevoelige arts? Ik ken hem eigenlijk vooral als die dokter die geregeld een grap maakt.’

Als nieuwbakken arts-assistent in mijn eerste jaar moest ik net als iedereen een beetje mijn plek vinden in de groep. Er kwamen veel nieuwe dingen op me af, er werd een blik nieuwe mensen opengetrokken die ik allemaal moest leren kennen en naast dit alles had ik ook nog eens de motivatie om zo snel als mogelijk alles te leren over mijn mooie vakgebied, de anesthesiologie. Zo gauw ik mijn draai een beetje had gevonden werd die vakgroep waar ik ooit als arts-assistent ben aangenomen, ook een beetje ‘mijn’ vakgroep.

Je doet je ding dag in, dag uit. Je werkt met stafleden. Ontwikkelt je op professioneel vlak en persoonlijk vlak. Je groeit steeds meer in het hechte team, en gaat je daarbinnen profileren. Als team maak je soms nare dingen mee. Of juist momenten dat er even geen woorden vallen. Mijn manier om hiermee om te gaan? Humor.

Waarom humor? Omdat humor het meest geaccepteerde gedrag binnen een groep is. Een grappige persoon in een groep is vaak ‘gezellig’. Maar het is ook een gemakkelijke manier om je eigen gevoelens te verbergen. Een dag niet helemaal lekker in je vel zitten? Maak vooral genoeg grappen, en niemand merkt het. Raakt de situatie van die ene patiënt op ic-bed 3 je toch meer dan je dacht, vooral blijven lachen en jezelf afleiden.

Ik moest er gewoon niet aan denken om mijn gevoelige kant te laten zien in groepen. Liever dat masker en de luidste grappen maken, dan een hand op mijn schouder van een collega of staflid met de vraag hoe het met me gaat.

Uiteindelijk ga je als arts-assistent steeds meer je eigen weg vinden. En je voelt ook steeds beter hoe jij later als medisch specialist wil zijn. Je ziet stafleden en andere collega’s waar je jezelf aan gaat spiegelen: zo wil je later als professional ook functioneren.

Steeds meer kreeg ik het gevoel dat die zorgzaamheid en empathie richting de patiënt geen tekenen van zwakte zijn. Je hoeft als arts niet altijd die professionele afstand te bewaren.

Maar dat echt laten merken aan mijn collega’s deed ik niet. Met als resultaat dat directe collega’s mij, als persoon op de werkvloer, niet in mijn blogs herkenden. En toen ik dat vaker hoorde deed dat wel iets met me. Waarom? Omdat ik blijkbaar zo’n masker opzette dat zelfs mijn collega’s me niet herkenden. Mijn eigen collega’s, mijn steun en toeverlaat op de werkvloer.

Nu ik door alle gebeurtenissen van afgelopen maanden meer spreek over mijn gevoel en wat de ic-opname met me heeft gedaan, merk ik dat het helemaal niet zo eng is. Je hoeft niet continu de grapjas te zijn in een groep. Er mag best weleens iemand wat dichterbij komen, en naar mijn gevoel vragen. Of aan me zien dat ik het zwaar heb.

Ik ben ontmaskerd. Mijn collega’s zien nu mijn meest kwetsbare kant, en accepteren die. Ze vinden het juist knap dat ik zo open ben. En weet je? Dat geeft nog een veel beter gevoel dan de harde lach om een gemaakte grap.

Hoeveel maskers

Moet je dragen

Hoeveel mensen

Moet je zijn

Hoeveel levens

Moet je leven

Om op een dag

Jezelf te zijn

Uit: Maskerman van Stef Bos