Blogs & columns
Blog

Onderstroom

Plaats een reactie

Stel je voor dat je aanwezig bent bij je eigen begrafenis. En luistert naar de door je beste vriend voor jou gehouden grafrede. Wat zou je dan willen dat deze gaat zeggen? Zo luidde de opdracht op een nascholing een tijdje geleden. Ik moet eraan denken na mijn recente afscheid als praktijkhoudend huisarts.

Vanwege de verwachte drukte heeft de locatie die we gehuurd hebben gele hesjes dragende verkeersregelaars ingezet. Ik vraag me af of mensen inderdaad de moeite nemen om te komen. Ik heb me erop ingesteld – zo zit ik in elkaar – dat het slechts een handvol zal zijn.

Nou, het loopt anders. Een zaal vol luistert naar de bijdragen van het voor deze gelegenheid opgetuigde minisymposium ‘Zorg met aandacht’. Erna staat iedereen geduldig in de rij te wachten om mij de hand te kunnen drukken. Achter me een tafel met daarop een alsmaar groeiende verzameling kaarten, attenties, leesvoer voor jaren, bloemen, zelfgemaakte kunst, envelopjes met bijdragen voor de post-pensioen-fiets. Twee patiënten grijpen de microfoon en zingen een lied voor me. Dat doen mijn vrouw en kinderen ook. Kortom, het is gewoon feest.

Wat vertellen patiënten me en schrijven ze op de zorgvuldig uitgekozen kaarten? Dat ze dankbaar zijn voor de goede en deskundige zorg, het luisterend oor, de aandacht die er was, de steun in moeilijke tijden. Dat ik open was, ze alles met me bespreken konden, ook als iets niet goed gegaan was of ze iets in de begeleiding hadden gemist. Dat ik iets had gezegd wat zo belangrijk voor ze geweest was (waar ik me niets van kon herinneren). Dat ik als het nodig was een stapje extra deed.

Net als de tafel achter me raakt ook mijn hart uiteindelijk helemaal vol. Vervuld van dankbaarheid en verbondenheid. Ik ben nog dagen bezig geweest om de kaartjes en brieven te lezen en dit alles een beetje te verwerken.

Wat ik te horen heb gekregen komt sterk overeen met wat ik in die oefening van de grafrede heb aangegeven als hetgeen die beste vriend dan zou moeten vertellen. Waarmee dit afscheid voor mij een buitengewone afronding van een levensfase is geweest. Maar vooral ook een illustratie van het belang dat patiënten kennelijk hechten aan de persoonlijke en continue zorg die we als huisarts bieden.

Een bevriende medisch specialist vertelde me dat hij zoiets nog nooit had meegemaakt. Op een afscheid van een dokter in het ziekenhuis waar hij werkt is vrijwel nooit een patiënt aanwezig. Dat dit bij huisartsen wel op grote schaal gebeurt is kennelijk kenmerkend voor ons vak. Juist in een tijd waarin dit persoonlijke aspect van onze zorg steeds verder onder druk komt, laten patiënten door uren in de rij te staan zien hoe belangrijk die huisarts voor hen is. Dat doen ze echt niet alleen bij mij, dat gebeurt bij heel veel afscheidsfeestjes van huisartsen. Laten we die onderstroom van ons werk, waar we ons vaak niet van bewust zijn, nooit uit het oog verliezen.  

  • Bram Tjaden

    Bram Tjaden is huisarts en mindfulnesstrainer.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.