Blogs & columns
Blog

Ode aan de wederhelft

Plaats een reactie

‘Straks groei ik nog tietjes.’ Ik proest mijn ochtendkoffie bijna uit van het lachen. Mijn man met stofzuiger in de hand beklaagt zich met humor terwijl hij de ontbijtkruimels onder de tafel vandaan tovert. Wat een topper is het toch. Visueel ingesteld als ik ben, zie ik direct een soort behaarde chimpansee met theezakjes en een stofzuiger voor me en ik voel al snel de koffie mijn neusgaten inlopen.

Als jonge vrouwelijke chirurg krijg ik regelmatig van medische studentes de vraag of ik ook kinderen heb en hoe ik dat allemaal doe. Meestal antwoord ik iets als ‘passie voor het vak’ en ‘dat het geen beroep is, maar een levensstijl’. Maar, eerlijk is eerlijk, een groot deel van mijn succes schuilt in mijn wederhelft. We runnen ons bedrijf ‘thuis’ samen. Beiden werken we eraan mee, hij stiekem zelfs wat meer dan ik. Afwasmachine inruimen, opruimen, doekje over de tafel, wc & badkamer schoonhouden, oud papier en flessen weg. In een hybride vloeiend systeem, zonder morren, omdat soms de één, soms de ander iets meer ‘ruimte’ heeft om huishoudelijke taken op te pakken. We hebben ook onze eigen klusjes. Bijvoorbeeld de was, die doe ik. Zo gegroeid nadat ik een aantal keer een bh uit de wasdroger heb moeten bevrijden. De vuilcontainers aan de straat? Zijn klus, want te veel deuken gereden. En er zijn ook klussen die we beiden niet doen (tuin, vloer dweilen), maar daar hebben we volledig vrede mee en huren er dan iemand voor in (zo nodig).

Zonder mijn lieve en betrouwbare wederhelft zou ik ook een groot probleem hebben op het gebied van kinderopvang. Ik ben al lang en breed op mijn werk voordat je met goed fatsoen een oppas in huis kan vragen voor de ochtendspits: broodbakjes vullen, kleertjes aandoen, haarvlechtjes in, snoeten poetsen en daarna op tijd schoon afleveren op school. Ook ben ik vaak pas ver na sluiting van de naschoolse opvang retour uit het ziekenhuis. Om maar niet te spreken over de onmogelijkheid van opvang voor plotselinge nachtritjes tijdens de dienst.  

De crux zit hem in geven en nemen, accepteren en loslaten, de lat niet te hoog leggen en dankbaarheid.

Nee, ik zou geen relaxte jonge vrouwelijke moeder en chirurg zijn zonder mijn waardevolle wederhelft. Ik ken een aantal alleenstaande vrouwelijke en mannelijke chirurgen met kinderen die dat wel lukt (vaak met een solide betrokken achterban), waarvoor niets dan een diepe buiging. Vergt vergaand organisatietalent en veel zenboeddhisme om het dan voor jezelf relaxed te houden. Ik persoonlijk zou een stuk minder vrolijk zijn zonder mijn supportteam. In mijn geval, niets dan ode aan mijn wederhelft #fijnevaderdag.

lees meer van susanne van der velde
Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Er zijn nog geen reacties
 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.