Nu hebben we een werk-privébalans

Toen ik eind vorige eeuw als neuroloog in dienstverband werkte in Meppel, heb ik in een dolle bui weleens op een buurtfeestje mijn salarisstrook laten zien, waarop ook mijn uurloon vermeld stond. 57 gulden bruto per uur, 45 uur per week. 'Moar ie warkt ja veule meer!' Het idee heerste dat een specialist in een ziekenhuis veel zou verdienen. Daarna, vooral na de introductie van de DBC’s, ging het hard vooruit. Het salaris in dienstverband moest immers wel vergelijkbaar blijven met de vrijgevestigde collega’s.

Toen de DBC’s kwamen werden de vrijgevestigde inkomens zo hoog, dat met de AMS het salaris van niet-academische specialisten steeg tot ongekende hoogte, hoger dan in de landen om ons heen, veel hoger dan de academische specialisten en ruim boven de verdiensten in het zuiden van Europa. Wij waren in Nederland goed opgeleid en werkten ook wel erg veel efficiënte uren in die tijd. Ik besprak onlangs nog met een paar oudere collega’s dat wij een extra poli op zaterdag en zondag inplanden als de wachttijd langer dan drie weken werd. We namen dat terug als vakantie - in mijn geval om lekker in de winter op werkvakantie te kunnen naar de Caraïben - maar efficiënt was het wel.

Nu hebben we een werk-privé-balans. Het kan maanden duren voor je bij een ziekenhuis terecht kan. Dokter zijn is een gewone baan geworden, waarbij je gerust nee kan (laten) verkopen als je geen tijd hebt. Beter voor de dokter, leidend tot boosheid bij patiënten die moeten wachten, leidend tot triage door telefonisten (neem paracetamol) en leidend tot afbraak van de arts-patiëntrelatie. Want wie niet af en toe zichtbaar harder loopt dan per se nodig, verkrijgt nooit het overwicht dat nodig is voor de begeleiding van een genezingsproces.

Ik vind het dus begrijpelijk dat bij politici en het grote publiek steeds meer het sentiment ontwaakt dat de inkomens van artsen te hoog zijn. Wie denken ze wel dat ze zijn? Omdat dat de meest gemakkelijke manier is om de inkomens snel te verlagen, willen politici alle artsen in dienstverband. Dat zal voor de zorg volgens mij verlies van efficiëntie opleveren, maar lijkt inmiddels breed gedragen te worden. En reken maar dat daarna niemand een (te) forse inkomensverlaging kan tegenhouden. Dus FMS, kom met een eigen voorstel voor het te laat is en de politiek ongebreideld kan ingrijpen omdat er geen mensen meer over zijn die vinden dat artsen goed werk leveren.