Nothing to declare?

Mijn patiënte is een bijzondere dame, jong, slim, gedreven en werkt als ingenieur op olievelden in het Midden-Oosten. Tijdens mijn spreekuur maak ik altijd een kort praatje om een beter beeld te krijgen van iemands dagelijks handelen en werkzaamheden. Zeker hier in Dubai woont en werkt een heel diverse internationale populatie. Mijn patiënte heeft een Arabische moeder en een Westerse vader, en switcht gemakkelijk tussen vloeiend Engels en Arabisch.

Ze belt me vroeg op de zondagmorgen, het begin van de werkweek. Aan haar stem te horen is ze nogal gespannen en geïrriteerd. ‘Dokter, weet u wat ze me hebben geflikt?’ Ik heb geen flauw idee, maar voordat ik kan antwoorden dendert ze verder, haar woorden uitspuwend als kogels. ‘Ik wil de grens van Irak over, maar de douane laat mijn medicijnen niet toe!’ Mijn herinnering van haar consult is nog vers; dit ging om de medicijnen die ik vorige week speciaal voor haar had geregeld in verband met een persistente vaginale infectie, die overigens niet seksueel overdraagbaar is. De bacteriele vaginose zorgde voor chronische pijnklachten, irritatie en een onaangename geur. Goed te behandelen, maar soms is een langere medicatiekuur geïndiceerd. 

Mijn patiënte briest verder: ‘Allereerst werden mijn tampons in beslag genomen. Ze begrepen niet waar deze voor werden gebruikt en wilden geen risico’s nemen. Vervolgens moest ik uitleggen waar de medicijnen voor waren, dat het niks met een seksueel overdraagbare aandoening te maken had.’ Voor ongetrouwde vrouwen is dat in deze regio een mogelijk strafbaar feit. Indien een STD/SOA wordt aangetoond ben je als arts verplicht dit te melden bij de landelijke gezondheidszorgorganisatie.

Ze vervolgde: ‘Daarna een uitgebreide discussie met de douanière waarom ik deze niet het land in mocht nemen. Ze begreep volgens mij niet eens wat het precies was, maar werd angstig bij het woord vagina! En wat moet ik nu, ik zit de komende twee weken hier op locatie tussen voornamelijk kerels in een kleine ruimte.’ Om haar gerust te stellen geef ik haar advies wat ze zonder de medicatie kan doen en hoe we dit bij terugkomst oplossen.

Daarnaast ga ik toch eens navragen bij collega’s wat er nog meer in een begeleidende medische brief moet staan bij reizen in de regio want met alle goede bedoelingen zou dit geen grensoverschrijdend probleem mogen zijn.