Nog net voldoende

Het is ‘s ochtends vroeg en ik lees de krant. Ik schrik. Een 5,9. Een middelbare school natuurkunde déjà vu maakt zich van me meester – dit vak is wel nodig voor mijn toekomst, maar niet het leukste en zeker niet mijn beste. Deze 5,9 is echter niet van mij. Maar juist wel voor het leukste vak. Wat is er aan de hand?? Tijdens de coronagolf gaven mijn collega’s de huisartsgeneeskunde een 5,9. Vlak daarna een schamele 6,4.

Nou wil ik mezelf alles behalve tot het beste kindje van de klas bombarderen en kan ik zo gauw geen cijfers vinden van de periode voor de coronagolf, maar ik schrik wederom. De vreugde en voldoening voor mijn vak is toch vele malen meer waard dan een 6,4. Laat staan die 5,9! Ja, ik heb een hele periode gemist door mijn zwangerschapsverlof. En natuurlijk heb ik alle respect en waardering voor alle collega’s die toen wel keihard doorgebuffeld hebben. Maar heeft die periode echt zo hard in het werkplezier gehakt? Juist in een periode waarin de patiënt ons meer nodig had dan ooit?

Begrijp me niet verkeerd. Ik sta ook te puffen en te zweten als ik het zoveelste kindje met koorts en een ‘onschuldig’ viraal infect volledig in pak op de post zie. Ik slaak ook een diepe zucht als ik een foto van een rode plek op een onderbeen zie en besluit dat die toch echt dezelfde dag gezien moet worden. Om vervolgens ter plaatste te zien dat de laesie slechts 1 bij 1 cm is in plaats van de 50 keer vergroting op de foto. Of de duizend vragen van mensen die niet getest kunnen, willen of moeten worden. Ik kan de woorden GGD en RIVM inmiddels dromen en er zelfs nachtmerries van krijgen.

Maar kom op. Gelukkig valt het nu vooralsnog mee qua zieken en doden, hoewel we natuurlijk niet weten wat er komen gaat. En juist nu kunnen we (weer) het verschil maken. Als huisarts kennen we onze patiënt en diens context als geen ander. We hebben begrip voor de vader die zich ondanks aspecifieke klachten wil laten testen omdat zijn een zoon een stamceltransplantatie heeft ondergaan. Of de echtgenote van een dementerende man die niet naar de teststraat kan, omdat haar man niet naar de dagopvang mag en niemand thuis in de tussentijd durft op te passen. We weten van onze chronische nierinsufficiënte patiënt dat ze met of zonder corona niet meer naar het ziekenhuis wil.

Kan zo’n rottig virus er echt voor zorgen dat het werkplezier in de huisartsgeneeskunde nog maar net een voldoende scoort? Het klopt. Veel gaat telefonisch en dat maakt ons vak minder praktisch en daardoor mogelijk af en toe zelfs minder aantrekkelijk, maar om het nou meteen een 5,9 te geven. Ik trek zelfs met frisse tegenzin de door mij eeuwig afgezworen doktersjas weer aan.[https://corona.nhg.org/infectiepreventie/#persoonlijke_beschermingsmiddelen_(pbm)] Laten we ons als strebertjes voor onze patiënten gedragen. Kom maar op met die 10!