Nilfisk-ouder

‘Opladen tot 30 joules, iedereen los, schok toegediend.’ Op ieders gezicht is te zien dat dit bittere ernst is. Het slappe hummeltje dat hier op de behandeltafel ligt is zojuist binnengebracht door de MMT-arts. De ouders hadden hem aangetroffen op de bank met het gezicht tussen de kussens. Waarschijnlijk in slaap gevallen, en toen geen lucht kunnen krijgen. Papa loopt ijsberend op de gang, mama zit huilend op een klapstoeltje naast haar kindje. Na lang ons best te hebben gedaan moeten we besluiten om de reanimatie te staken, er is eigenlijk geen kans meer op een positieve uitkomst. Later daalt het besef pas in bij ons allen. Wat zit gevaar in een klein hoekje en wat is dit een situatie die je als ouder nooit mee wilt maken.

Sinds maart 2021 ben ik de trotste papa van een blakende zoon. Na hier lang naartoe geleefd te hebben, braken op een ochtend spontaan de vliezen bij mijn vrouw en konden we op weg naar het ziekenhuis voor zijn geboorte. Na een aantal dagen met wat extra zorg voor onze kleine man liepen we door de lange glazen gang naar de parkeergarage. Zo trots als een pauw liep ik met de maxicosi richting de auto, met vooral de open kant naar voren gericht zodat iedereen kon zien wat voor een mooi wezentje daar lag te slapen tussen de dekentjes.

De eerste dagen hebben we optimaal kunnen genieten van de kraamzorg, in de persoon van Diana. Dat was ook wel nodig. Je leert zo ontzettend veel in die eerste dagen na thuiskomst. Eigenlijk vond ik het maar een gekke gedachte dat ze je zo snel met een kind naar huis laten gaan in het ziekenhuis. Ik studeer nu al heel wat jaren om te komen bij dit punt: in opleiding zijn tot medisch specialist. Je leert veel, doet ervaringen op en met vallen en opstaan haal je je stages en uiteindelijk je artsendiploma.

En nu? Nu moest ik vooral laten zien dat ik onze zoon niet zou laten vallen, en dan was ik al geslaagd voor het papa-examen. Hup naar huis, want we waren goedgekeurd als ouders.

Eenmaal zonder kraamzorg miste ik de zorg en aandacht van het ziekenhuis en ‘onze’ Diana.  Je staat er opeens alleen voor, twee ouders en een baby. Dat het vaderschap je onzeker kan maken, dat had ik wel vaker gehoord van mensen in mijn omgeving met jonge kinderen. Ik kon me er echter niet echt een beeld bij vormen. Tot nu.

Je kijkt denk ik toch anders naar je eigen kind met in het achterhoofd de ervaringen met kleine kindjes in het ziekenhuis. Spoedcasussen, ongelukjes, pechgevallen, er kan zoveel misgaan. Vanaf dag 1 thuis ging het aan me knagen of ik alles wel goed deed. Was er geen risico op verstikking met de manier waarop wij hem in zijn wieg legden? Dat ontstoken oogje dat al een week aanwezig is, moet ik daar niet iets mee? Het spugen van mondjes moedermelk en intens huilen na een voeding, kan dat niet wijzen op refluxklachten of pylorushypertrofie?

De kwetsbaarheid van jezelf kun je dus ook duidelijk projecteren op de kwetsbaarheid van je kindje. Je wilt niet die ouder worden die iets over het hoofd heeft gezien. Je probeert met alle macht alle gevaren uit de weg te ruimen. De term ‘curlingouder’ heb ik tot een nieuw niveau verheven. Ik ben meer van het type veegwagen, een ‘Nilfisk-ouder’.

Ik wil ook niet te beschermend zijn naar mijn zoontje toe, en me overal zorgen over maken. Maar dat is me de eerste vijf weken nog niet zo goed gelukt.

Gelukkig heb ik een vrouw die niet medisch geschoold is. Die niet achter elk kuchje of dichtgeplakt oogje direct problemen zoekt. En die balans is fijn. Ik weet wat ik moet doen als er echt nood aan de man is, en zij remt me af als dat nodig is.

Het is maar wat fijn, zo’n kindje in huis. Al maakt het je als mens direct dubbel zo kwetsbaar.