Niet omkijken, maar vooruitkijken

Drie jaar geleden, het had corona kunnen zijn… Zeven maanden niet thuis geweest. Een bizar verloop van de griep bij een volstrekt gezonde man van nog geen 60. Hij was op de praktijk geweest met een beetje griepachtige klachten, hij komt normaal eigenlijk nooit, en zeker niet voor griep, maar hij had zich nu wel ziek gevoeld. En was op de huisartspraktijk ook wel zo ziek dat de ambulance gebeld werd. Maar die wilde hem niet meenemen.

Uiteindelijk dezelfde dag een foto laten maken die forse afwijkingen op de longen liet zien, in elkaar gezakt en dezelfde dag op de ic terechtgekomen. Later bleek door influenza. Griep dus. En door plaatsgebrek op de ic was hij overgeplaatst naar een ander ziekenhuis, waar hij weken werd beademd. Na een maand kwam hij terug op de ic hier, waar hij nog twee maanden moest blijven.

En toen werd hij weer wakker. Kon zich niks herinneren van de hele voorafgaande periode. De intense angsten die zijn vrouw en kinderen in die periode over hem gehad hebben, zijn langs hem heen gegaan. Hij heeft gevochten voor zijn leven, zonder dat hij dat eigenlijk zelf wist.

En dan word je wakker, in een lichaam dat volstrekt anders is. Voorheen krachtig en sterk. Als eigenaar van een eigen klusbedrijf moet je wel een beetje fit zijn. Maar nu. Bij maar een beetje inspanning zuurstofbehoeftig. Nog niet in staat om een tomaat fijn te knijpen, laat staan een hamer vast te houden. Door kalkafzetting forse pijn en beperkingen in de heupen. Niet meer in staat je voeten op te tillen vanwege een verlamming door langdurig liggen, en zenuwpijnen.

Door de zuurstofbehoefte kon ook de revalidatie in eerste instantie niet in de eigen woonplaats. Dus weer naar een andere plaats, met de nodige consequenties voor bezoekende familie en vrienden. De voorspelling was dat een aantal beperkingen, en misschien zelfs de zuurstofbehoefte, misschien niet meer zouden herstellen.

Maar soms kun je je vergissen in wat iemand kan bereiken. Hoezeer zijn lijf ook was veranderd, zijn geest was dat niet. Hij had een  opgewektheid en strijdlust, een bereidheid om continu te oefenen, te trainen om zoveel mogelijk terug te winnen wat hij verloren had. En binnen de kortste keren had hij geen zuurstof meer nodig, kon hij terug naar zijn eigen woonplaats, waar de revalidatie verderging. Na zeven maanden kwam hij weer thuis, in zijn eigen omgeving. Zeven maanden na het begin van de griep.

Onvermoeibaar leek hij. Misschien ook wel omdat hij in staat was om in het hier en nu te blijven en niet bij de pakken neer te zitten en te treuren om wat het leven hem had aangedaan en had ontnomen. Niet steeds omkijken, maar vooruitkijken. Als ik mijn bewondering uitsprak over zijn strijdlust en optimisme, over de manier waarop hij hiermee omging, vond hij dat zelf normaal, niet eens heel bijzonder. Maar dat is het wel. Het toont hoe enorm krachtig de menselijke geest kan zijn. Het toont hoe je soms door hard werken dingen kunt bereiken. Niet altijd. En zeker niet voor 100 procent. Maar het helpt wel.