Blogs & columns
Blog

Niet behandelen, dát is pas moeilijk

4 reacties

Onze fellow is het stereotype traumachirurg: twee rechterhanden, rugbyspeler, standaard een grote grijns en dol op alles wat vrouwelijk is. En wetenschappelijk onderzoek? Waar is dat goed voor? Kunnen toch geen schroeven in, zo’n paper?

De begeleider van mijn fellowship leerde mij destijds een wijze les. ‘Marijn, ik ga jou in dit jaar tien operaties leren. Als je die goed beheerst, kan je 80 procent van ons vak veilig uitoefenen.’ En hij had gelijk. Ik ben hem nog steeds dankbaar voor het vereenvoudigen van het ‘operatiecomplex’ waar we als jonge (trauma)chirurgen bijna allemaal mee worstelen.

Onze fellow is grotendeels perifeer opgeleid. Die tien operaties zitten erin maar nog veel meer ook. Het is dus een feest om samen met hem moeilijke fracturen te opereren. We hebben enorm veel plezier en postoperatief staat (bijna) alles recht. Op papier ben ik daar als staflid verantwoordelijk voor, maar in vertrouwen kan ik u meedelen dat zijn aandeel waarschijnlijk groter is dan het mijne.

Wat leert zo’n vent dan bij jullie? vraagt u zich af. En nou komt het. Er zit ook nog weleens een patiënt om die gebroken botten heen. En dat is moeilijk. Misschien wel veel moeilijker dan er een paar schroeven in draaien.

Op zondagavond neem ik de dienst van hem over. Hij heeft een hoogbejaarde dame opgenomen die thuis is gevonden met een grote hoeveelheid letsels en een temperatuur van 31 graden. Daarom loopt alles uit de pas: hij heeft dus de cardioloog, internist, orthopeed, intensivist en de neuroloog in consult gevraagd en de vrouw opgenomen op de medium care. ‘Sjezus, dit is moeilijk man. Hoe gaan we haar behandelen?’

‘Grote vriend’, zeg ik, ‘wilde deze dame überhaupt nog behandeld worden?’ En dan blijft het stil. Hij heeft in ieder geval afgesproken dat ze niet naar de intensive care gaat en niet meer gereanimeerd gaat worden. Dat vind ik een verstandig besluit. Maar wat mevrouw wel wilde, is nog niet duidelijk. En dan komt het hoge woord eruit: dit vindt hij pas echt moeilijk.

Ik ga naar de medium care en daar tref ik familie. De verpleegkundige is knetterdruk want mevrouw is allerminst stabiel. Ik pak een stoel en ga naast mevrouw en haar familie zitten. Met mevrouw zelf valt niet meer echt te communiceren. Het gesprek met de familie is vrij kort. Ze wilde eigenlijk niks meer. Dus stoppen we met behandelen en starten we met palliatieve sedatie. Mevrouw glijdt rustig weg en overlijdt in het bijzijn van haar familie. En het klopt: dit is ook moeilijk, want niet-behandelen hebben we nooit goed geleerd.

Overlijden laat mij zelden onberoerd. Toch ga ik de volgende ochtend met een voldaan gevoel naar huis. We hebben menselijke zorg geleverd en ook voor onze fellow is er nog voldoende te leren.

lees meer van marijn houwert
  • Marijn Houwert

    Marijn Houwert is werkzaam als traumachirurg in het UMC Utrecht. Hij vindt opereren best leuk, draagt de opleiding een warm hart toe en schrijft af en toe een artikel.  

Op dit artikel reageren inloggen
Reacties
  • Sander Paas

    AIOS chirurgie, Deventer

    Beste Martijn,

    Ik lees met veel plezier je columns, maar ben ondertussen wel heel erg benieuwd geworden naar de "10 ingrepen". Welke staan er allemaal in dat rijtje?

  • Brok

    arts, Utrecht

    Nog moeilijker werd het, als de familie wel behandeling wenste. Dat wordt nagestreefd door mensen die meestal religieuze clubs aanhangen. Met name christelijke groeperingen die wat strikter in de leer zijn, islamitische, hindoestaanse en joodse strom...ingen om maar de grootste stromingen wereldwijd te noemen. Wat dan? Met veel goede communicatie kan er dan nog wat bereikt worden. Het is maar de vraag of al die consulten die de fellow startte dan wat opleveren. Voordat die zijn uitgevoerd is er al een grote kans dat mevrouw overlijd, gezien mevrouw vrij snel naar het eeuwige bestaan vertrekt na start van palliatieve sedatie.

    Aangezien de allochtone Nederlander met name in de Randstad frequent voorkomt, van alle leeftijden, zal ook met de behandelwens van de (familie van de) oudere allochtone Nederlander ook frequent mee om moeten worden gegaan.

  • Lisette van Dingenen

    Specialist ouderengeneeskunde, Reeuwijk

    Dit maakt de ouderengeneeskunde zo boeiend. Dat voldane gevoel heb ik (bijna) iedere dag.

  • Amnon

    Specialist Ouderengeneeskunde, Weinberg

    Goed hoe in dit geval de medisch specialist in het ziekenhuis adequaat handelt. Het gaat hier echter niet om een incidentele patiënt situatie. Vaak wordt tegen beter gevoel in doorbehandeld. Het zou goed zijn als ziekenhuizen zich hier beter op voorb...ereiden door het palliatief team structureel in te bedden in de reguliere zorg op de afdelingen en SEH. Een andere grote uitdaging ligt er in de huisartsenpraktijk waar met markering van kwetsbaarheid, Advance Care Planning en multidisciplinaire netwerkzorg ongewenste en onzinnige verwijzingen voorkómen kunnen worden. De synthese ligt er natuurlijk in dat de huisarts zich veel actiever opstelt als coördinator in de medische zorg voor ouderen en de specialisten ouderengeneeskunde met hun expertise op het gebied van palliatieve zorg deze processen pro-actiever gaan ondersteunen.
    Ouderenzorg en palliatieve zorg liggen conceptueel zo dicht bij elkaar.

 

Cookies op Medisch Contact

Medisch Contact vraagt u om cookies te accepteren voor optimale werking van de site, kwaliteitsverbetering door geanonimiseerde analyse van het gebruik van de site en het tonen van relevante advertenties, video’s en andere multimediale inhoud. Meer informatie vindt u in onze privacy- en cookieverklaring.